Ruby's sheet

x Mijn naam is Ruby x
x Ik ben een vrouwelijke kooikerhond x
x Ik ben 8 jaar oud x
x Ik weeg 9,5 kilo x
x Ik ben 36 centimeter hoog x
x Ik zit niet in een roedel x
x Mijn kracht is Chameleon x
x Mijn groeps-voorkeur is Goed/Neutraal x



F A M I L Y & F R I E N D S ;;
Luca ~ Kennis
Kiara ~ Kennis



P A S T ;;
Mijn verre jeugd kan ik me niet veel meer van herinneren. Ik weet alleen dat ik op een gegeven moment bij Layla terecht ben gekomen. Ik had de tijd van mijn leven daar. Layla was niet echt de baas over mij. Ze begreep mij precies, werd alleen boos als het echt nodig was en was er altijd voor me. Daarom was ik er ook altijd voor haar. Voor haar deed ik zelfs dingen die ik liever niet deed. Want.. dat deed zij ook voor mij.
Jaren gingen voorbij en er was niks aan de hand. Ik verwachtte dat ik bij deze familie in alle rust zou sterven. Toen een vriendin van me over een plek genaamd Bustani begon glimlachte ik en zei ik: “Ik heb mijn paradijs al gevonden.” Ironisch genoeg gebeurde het nog geen 10 dagen later. Ik verloor wat ik mijn paradijs had genoemd in één klap.. Samen met Layla.
Midden in de nacht werd ik wakker, met een slecht gevoel. Onrustig stond ik op, om door de kamer te gaan lopen zoeken naar aanwijzingen. Ik had geen idee wat voor aanwijzingen. Ik wist alleen dat ze gevaar moesten aanwijzen. Ik schaam me er nog steeds voor dat ik het niet meteen door had. Ik besefte pas waar het gevaar was toen mijn neus een bepaalde geur opving. Een geur die ik 's winters wel eens buiten rook, en tijdens het grote knalfeest van de mensen. Nu rook ik het ook. Er stonden echter geen hapjes op de tafel en het was geen winter meer. Mijn blik werd getrokken door een flikkerend licht in de keuken. Ik dacht er niet eens aan om er heen te gaan om te kijken. Ik sloeg meteen alarm, omdat dit zeker weten foute boel was.

Het licht werd feller en ik blafte harder, maar het leek er niet op dat ik gehoord werd. De angst die door mijn lichaam raasde maakte mijn gedachtenstroom langzaam. Als blaffen niet werkte, wat moest ik dan doen? Het eerste wat ik kon verzinnen was tegen de deur die naar de gang toe leidde springen. Ik beukte er tegenaan, harder dan de bedoeling was. Ondertussen blafte ik hysterischer dan ooit. Normaal zou Layla al lang wakker zijn geworden. Blafte ik in gedachten harder dan in de werkelijkheid? Dat kon niet.. En ik kon ook niet opgeven. Mijn klauwen richtten zich op dat zilveren uitsteeksel aan de deur. Ik wist het na een aantal pogingen naar beneden te duwen, waardoor de deur zich opende. Zo snel ik kon schoot ik door de opening die zich gevormd had en ging ik daar staan blaffen. De trap mocht ik niet op, dus daar zou ik niet omhoog gaan. Ik hoorde boven een deur open gaan en hoorde slaperig gemopper van Layla. Mijn staart ging licht heen en weer, zelfs al wist ik dat het verkeerd was om op zo'n moment blij te zijn. Zolang ik maar bleef blaffen, zou het niet veel uitmaken.. toch? Layla keek mij even boos aan voor ze een licht achter me zag flikkeren. Pas toen leek ze echt wakker te worden. Ze rende naar beneden en trok de deur verder open, om een gigantische lichtbron te onthullen. Angst stroomde haar ogen binnen en nam haar over. Het eerste waar ze aan dacht zodra ze weer kon denken, was.. haar hond. Ruby. Ik dus. Ze draaide zich naar me toe, greep me bij mijn halsband en trok me langs het vuur, naar de achtertuin. Ik stribbelde licht tegen, omdat ik wist dat dit geen goede keuze was. Toch wilde ik haar geen pijn doen en ik wilde haar ook niet beledigen. Daarom liet ik haar mij naar buiten duwen. “Ruby, red jezelf,” sprak ze me streng toe. Haar stem had een lichte trilling. Ze wist zelf net zo goed dat dit niet de goede keuze was. Toch keerde ze zich om, langs het vuur, om de rest van de familie te halen. Ik bleef voor de deur zitten, wachtend tot Layla terugkwam met de rest, maar ze kwam niet. Uiteindelijk draaide ik me om en rende ik zo hard mogelijk weg. Ik hoefde niet eens lang te reizen om het echte paradijs, Bustani, te bereiken..

P E R S O N ;;

Ik heb die vreselijke gebeurtenis een tijd achter mij aan laten gaan, maar heb uiteindelijk besloten dat zulk soort dingen nou eenmaal gebeuren. Ik ben er zeker van dat het leven niet altijd zo slecht is. Ik ben oplettend, dat wel, en ik zorg goed voor wie ik lief heb. Ik zal niet snel weer iemand laten gaan. Mijn geheugen is toe aan vrolijke herinneringen, wat reden genoeg is om als optimist door het leven te gaan. Ik hou niet van vechten, omdat je al snel een kans op verliezen hebt. Bovendien.. ben ik nou niet echt sterk. Maar ik laat me daar niet mee kleineren. Ik ontdekte dat ik een kracht heb die het makkelijk voor mij maakt om gevechten te voorkomen. Voor de rest moet je me maar ontmoeten als je mijn karakter te weten wil komen..