3 GRATIS wolven!

"Tharin, sta op schat." Slaperig opende de jonge wolvenpup haar oogjes, die ze snel weer dichtkneep. Het was nog vroeg, maar de mensen hadden het licht alweer aangezet en dat moest natuurlijk weer net in haar ogen schijnen. Brommend draaide ze zich om en krulde zich weer op, om weer verder te slapen. Een por hield haar tegen om weer weg te sukkelen. "Tharin, opstaan jij," hoorde ze naast haar. Opnieuw opende ze haar ogen, en zag de hond staan. Een grote, zwarte labrador met vriendelijke bruine ogen. "Ik kom al," murmelde Tharin en kwam overeind. Ze rekte zich uit, en voelde hoe de spieren in haar rug zich een beetje verkrampten. Beetje rot geslapen waarschijnlijk. Ach, het was haar eigen schuld, moest ze maar niet op de harde houten vloer gaan liggen. Het kleed lag nota bene minder dan een meter bij haar vandaan! Nouja, niks aan te doen. Daarbij, het was nu etenstijd en als ze niet snel opstond zoals haar moeder zei was alles op voor ze ook maar een hap gehad had. Even grijnsde ze naar de labrador. Tharin wist dat ze een wolf was, dat hadden de anderen haar wel duidelijk gemaakt. Maar toch had deze hond gemerkt dat ze hoe dan ook maar een pup was, en had haar opgenomen in haar familie. Op dat moment had ze ook pups, even oud als Tharin. Alleen groeide zij iets sneller dan de hondenpups... Intussen was ze bijna even groot als haar moeder.
Er werd in de keuken gerammeld met bakjes, een teken dat het etenstijd was. Snel rende ze erop af en keek smekend op naar de mens die haar eten in handen had. De honden kregen meestal brokjes, zij kreeg meestal wat restjes van het vlees van de vorige avond. Iets waar haar broertjes en zusjes stikjaloers op waren. "Waarom mag zij mensenvoedsel en wij niet?" vroegen ze dan. Tharin snapte dat ze dat oneerlijk vonden, maar zolang het zo was, was ze blij ermee. Zelfs als het vlees taai was. Vlees was toch wel veel beter dan die hondenbrokken. Het eten werd op de grond gezet, en meteen dook ze erop. Heerlijk, de mensen hadden worstjes gegeten, een traktatie! Dat kreeg ze hoogstens één keer in de maand, omdat ze meestal helemaal op gingen. Naast haar zag ze de andere pups verlangend naar haar eten kijken. Een beetje schuldgevoel kwam in haar op, en ze gooide ze allemaal een half worstje toe.
Toen ze allemaal klaar waren pakte de vrouw acht lijnen. Drie voor de volwassen honden, vier voor de pups en één voor haar. De man, die op een stoel had gezeten terwijl zij hadden zitten eten, kwam ook overeind en pakte vier lijnen over. Aan zeven lijnen zat een halsband vast, aan de laatste een tuigje. Het tuigje was voor Tharin. Rustig ging ze zitten terwijl hij werd omgedaan bij haar, en wachtte geduldig tot de andere honden ook waren aangelijnd. Toen dat zo was, liepen ze met z'n allen naar buiten.

Chive krulde zijn lippen op in een boosaardige grijns en toonde een rij glimmende scherpe tanden. Hij maakte een grommend dierlijk geluid wat diep vanuit zijn keel kwam. Zijn staart was over zijn rug omhoog gekruld ten teken van dominantie, zijn oren waren in zijn nek gedraaid ten teken van vijandigheid. Zijn ogen waren gericht op de wolvenreu voor hem. De reu had donkere aftekeningen en hij was simpelweg reusachtig in Chive’s ogen. Maar dat ontmoedigde hem niet, haat en kwaad droeg hem voort, naar zijn ondergang of naar zijn overwinning. Hij zou deze wolf, de wolf die hij nu recht in de ogen keek, zijn bloedeigen vader, vermoorden als hij de kans kreeg. Alles wat hij hem had aangedaan van mishandeling en verwaarlozing tot het vermoorden van drie van zijn broertjes en zusjes aan toe. Daar zou hij voor boeten, zij het nu zij het later, maar ooit zou hij de pijn voelen waarmee hij Chive’s hart beschadigd en mismaakt had. En dat was enorm veel pijn, meer pijn dan zijn koelbloedige vader zelf in zijn leven zo hebben meegemaakt. Het was niet alleen de fysieke pijn die Chive had gevoeld van de beten van zijn vader maar vooral de psychische pijn. Het gevoel dat je er alleen voor stond was vreselijk, met name wanneer je nog niet eens volwassen was. Chive vond dat hij dat als pup niet had verdient en zijn slechte opvoeding had hem roekeloos en misvormd gemaakt. Hij hield van zijn broertjes en zusjes en treurden om degenen die er niet meer waren maar meer liefde had Chive in zijn leven niet gekend. Hij reageerde zijn woede af op anderen, honden, wolven, prooien, whatever het ook mocht zijn, maar als Chive’s verleden begon op te spelen moest hij altijd iets hebben om zijn tanden en nagels in te zetten. En nu, nu stond Chive tegenover degene die hem dat had aangedaan, degene die de aanleiding en oorzaak hiertoe was geweest en nu had hij de kans.
Maar die greep Chive niet. Hij keek grommend toe hoe zijn vader langzaam en grijnzend op hem af kwam en hij kon zichzelf niet bewegen. Het was een marteling, een vréselijke marteling om dat op dít moment niet te kunnen. Chive zou zijn hele leven een verlamming aan willen gaan als hij dit moment had kunnen bewegen maar hij kon het simpelweg niet en daar was niets meer aan te veranderen. Hij keek toe hoe zijn vader op hem af kwam, hoe hij sneller begon te lopen en toen een machtig grote sprong maakte waarna hij op Chive’s rug belandde en hem de keel door beet.
‘Nee!’ riep Chive hijgend uit. ‘Nee!’ Hij kronkelde om weg te komen uit de dodelijke beet van zijn vader maar zijn vader was er niet. Er was alleen maar de koude van de ijzige lucht die zijn vlot gegraven hol niet tegenhield en de warmte van het zweet dat over Chive’s voorhoofd rolde. ‘Nee,’ fluisterde Chive toen terwijl hij zijn ogen sloot. Hij dacht dat hij een kans had verspild. Een kans om zijn vader te doden, een kans die werd belemmerd door één of andere psychische verlamming maar het was niet echt. Het was niet echt, het was maar een droom. En opnieuw vervloekte Chive zijn steeds maar terugkomende martelende dromen die elke keer zo echt leken. Wanneer hield het nu eens op? Chive kneep met zijn ogen en deed zijn uiterste best om weer terug in zijn droom te klimmen om zijn vader opnieuw in de ogen te kijken en deze keer zijn ‘kans’ weer te grijpen maar hij kon de slaap niet vatten. Het was maar een armzalige droom geweest die hem binnenkort waarschijnlijk weer zou teisteren. Een droom.