Duck!

Daar zat hij, in het water. Het was wel duidelijk dat hij niets door had. Hij dobberde rustig in het ijswater. Zijn nek glansde in het licht dat tussen de bomen door scheen. Wat hij in zijn eentje in het bos deed, was een raadsel. Toch was dat niet waar Ruby, de kooikerhond, aan dacht. Ze dacht aan zijn zachte vlees en hoe zijn bloed zou smaken. Bij die gedachte likte ze haar lippen af. Ze had wel zin in een lekkere malse eend. Haar ability, Chameleon, maake haar minder goed zichtbaar. Helaas had ze deze Ability nog niet volledig onder de knie en was ze nog steeds opmerkbaar.
Desalniettemin werkte het wel om zich te verbergen. De eend scheen niks door te hebben. Daarom waagde ze zich voorzichtig een stukje dichter bij. Stap voor stap.. Langzaam bewoog ze zich voort.. Tot ze merkte hoe ver ze al af was van haar startplaats. Het was een wonder dat de eend haar nog niet opgemerkt had. Ruby had echt geluk deze dag. Maar zou ze ook geluk hebben bij het vangen van de eend? Haar blik was op het wezen gevestigd. Ze zakte door haar poten, klaar om zich af te zetten en er op af te sprinten. Haar camouflage verzwakte al: de eend keek toch de andere kant op en had haar dus niet door. Net voor ze sprong, klonk er een geluid aan de andere kant. De eend schrok er van en vloog op. Ruby kon haar plannen niet meer veranderen en zette zich af, verward doordat de eend opeens opgevlogen was. Hij was te vroeg gevlogen en ze kon hem onmogelijk bijhalen. Ze deed niet eens een poging naar hem te springen. In plaats daar van richtte ze haar blik op de andere kant, waar iets zat waar de eend van geschrokken was. Haar Chameleon ability was volledig uitgeschakeld, ondanks het feit dat er iets gevaarlijks verborgen kon zitten. Ze wilde weten wat haar maal had verpest. Langzaam stapte ze naar voren, haar kop hoog gehezen, zodat ze goed kon zien wat er zat..

Waar de eend van geschrokken was zou altijd een raadsel blijven. Het leek er niet op dat er aan de overkant een ander wezen zat. Misschien brak er gewoon ergens een tak af, of iets dergelijks. In elk geval niets bedreigends. Wel was het jammer dat Ruby nu haar maaltje misliep. Nouja, het was zeker niet de enige eend in Bustani.. Ruby was er zeker van dat ze er ooit wel eentje zou vangen.
De omgeving leek plotseling sterk te veranderen. Haar zicht verminderde eerst; de bomen verderweg vervaagden. Ruby fronste en keek om zich heen, om een dikke mist haar kant op te zien komen. "Wa.. wat?" stamelde ze. Ze staarde naar de mistbank, niet zeker of ze weg moest rennen of niet. Haar oren vingen het geluid van voetstappen op. Was het een hond die de mist had laten verschijnen? Vreemd, maar het was mogelijk. Tenslotte waren er vele verschillende krachten en mist zou er best eentje van kunnen zijn.. Daarom bleef ze staan. Weliswaar in een schichtige houding, maar ze bleef staan. Al snel was de mist zo dicht dat ze nauwelijks een meter vooruit kon kijken. De mist zwakte daarna licht af, alsof het ademde. De kooikerhond vond het alleen maar verwarrender worden. Ze was eigenlijk wel gehecht geraakt aan haar zicht.. Plotseling verscheen er een gedaante. Ruby strekte haar nek uit, alsof ze het dan beter kon zien. Een hond verscheen in haar blikveld. Een reu. Zijn ogen gloeiden op, waar Ruby uit op maakte dat hij de mist veroorzaakte. "'Wie ben jij?" klonk zijn stem. Het klonk niet alsof hij kwade bedoelingen had, dus besloot ze te antwoorden. "Ruby." Ze voelde niet de behoefte om haar antwoord langer te maken. Er was maar één ding wat ze er aan toe wilde voegen: "En jij?" Net toen dat er uit was, ving ze opnieuw het geluid van voetstappen op. De reu voor haar stond echter stil. Dat betekende dus dat er nog een hond in de buurt was. Zou de reu die andere hond al kennen, of was het een toevallige voorbijganger?