-♪ Tharin ♪-

-♪ Tharin ♪-

Mistreated, misplaced, misunderstood,
Miss, no it is all good,
It didn't slow me down.
Mistaken, always second guessing,
Under-estimated, look I'm still around.


-♪ Name ♪-
Tharin

-♪ Age ♪-
6 maanden

-♪ Gender ♪-
Vrouwelijk, teef

-♪ Species ♪-
Wolf

-♪ Lifestyle ♪-
Alleen

-♪ Love ♪-
Partnerloos

-♪ Home ♪-
Kijani Field

-♪ Family ♪-
Biologische ouders: Onbekend, in dierentuin
Adoptie ouder: Therèse [In Bustani, speelt geen rol in rpg, is hond]
Siblings: Emyl, Davy, Fem, Hazel [Niet in Bustani, honden]

-♪ Character ♪-
Tharin is een stille, verlegen pup in de buurt van vreemden. Als ze bij vrienden of familie is, is ze vrolijk en probeert ze iedereen vrolijk te krijgen. Familie is alles voor haar en ze zou haar leven voor ze willen geven. Meestal kijkt Tharin de kat uit de boom, en onderneemt dan pas actie. Ze voelt zich meer een hond dan een wolf.

-♪ Looks ♪-
Bruingrijzig, met een lichtbruine kop en kleine, donkerbruine tekeningen onder haar ogen.


-♪ Past ♪-
Ik weet dat ik geboren ben in een wolvenroedel, dat is me verteld. Maar ik weet helemaal niks van wolven af. Want na een tijdje schijn ik verstoten te zijn door mijn moeder. Ze wilde me niet. Ik ken haar verder niet, dus ik weet ook haar redenen om dat te doen niet. Dus ik heb er nooit moeilijk over gedaan, zeker niet omdat ik goed terecht ben gekomen. Vlak nadat ik verstoten was en zielig heb liggen piepen, ik weet nog wel dat ik het heel vroeger enorm koud gehad heb, vond één van de wolvenverzorgers mij, en probeerde me terug te leggen bij mijn moeder. Volgens mij was ik... een week oud? In ieder geval, ze bliefte me niet en begon zelfs
naar mij te grommen. Schijnt, want ik kon natuurlijk nog niet horen.
De wolvenverzorger liet het er niet bij zitten, en regelde het zo dat ik bij haar in huis mocht komen wonen, tot ik oud genoeg was om weer terug te kunnen naar de roedel. Dat kan ik me niet meer herinneren, al mijn herinneringen zijn van dit huis. Er waren zeven honden in dat huis op dat moment. Drie ervan waren volwassen, een reu en twee teefjes, en de andere vier waren pups. Van dezelfde leeftijd als ik, alleen waren dit dus hondenpups. Ik werd bij hun moeder gelegd, waar ik fijn van kon drinken. Die moeder werd ook mijn moeder. Alle labradors uit dat huis werden mijn familie. Therèse, mijn moeder met een pikzwarte vacht. Will, de reu met de goudbruine vacht. Bianca, de andere teef met een bijna witte vacht. Emyl, mijn broertje met zwarte vacht. Davy, mijn broertje met zandkleurige vacht. Fem, afkorting van Femmy, een vossenrood zusje. En mijn andere zusje, Hazel met een chocoladekleur vacht.
Therèse zorgde al snel dat ik me op mijn gemak voelde bij de andere honden, al vertelde ze me wel dat ik een wolf was. “Een hond is de tamme versie van de wolf,” vertelde ze me altijd. “Jij hebt de jachtinstincten nog die bij honden diep zijn weggestopt. Je bent groter, omdat je dan makkelijker prooien kan vangen. Je bent niet geboren om in een huis te wonen, zoals wij. Jij moet vrij rond kunnen rennen, buiten.” Buiten rennen was inderdaad iets wat ik graag deed. Als we uit gingen rende ik het liefst zo snel mogelijk door het park, achter duiven aan bijvoorbeeld. En met een beetje geluk wist ik er dan één te vangen. De vrouw vond het niet erg, want in die dierentuin moet ik ook jagen op mijn eten. Dit was niet meer dan oefening.

-♪ Present ♪-
Tijdens het uitgaan rende ik even los met mijn moeder mee. Ik mocht los, zolang ik bij mijn moeder bleef. Dus deed ik dat maar. De vrouw wist dat ik toch niets anders zou doen. We deden onze behoefte even snel in de bosjes, tot Therèse iets verderop zag. Het was een soort groot gat midden in de grond, maar in plaats van aarde zagen we grote groene velden, grote bossen, kolkende rivieren. Hazel kwam eraan gerend, en zag hetzelfde als wij. Met haar grote hazelkleurige ogen keek ze Therèse aan. “Ga je broertjes, zusje, Will en Bianca halen,” zei onze moeder serieus. “Dit is de ingang naar Bustani, het Paradijs. Ik ga met Tharin vast vooruit.” Hazel knikte en rende snel weg, terwijl wij door de poort stapten. We kwamen uit op een groot veld, ik keek mijn ogen uit. Hier konden we veel rennen! Ik keek heel blij naar mijn moeder, maar die keek bezorgd. Toen ik omkeek, snapte ik waarom. De poort sloot zich achter ons! Will, Bianca, Fem, Hazel, Davy en Emyl waren daar nog... Ik keek op naar mijn moeder, die hoofdschuddend de poort zag verdwijnen. Even bleef het stil, tot ze zei: “Dit was niet de enige poort. Ooit zullen ze erdoor heen komen.”

Ik zag de doorgang naar Bustani zelf niet echt als een poort, maar het is wel origineel. Verder ziet het er keurig uit. Veel plezier met Tharin! =)