Just sliding around

Shide hief zijn hoofd en keek uit over de omgeving. Hij stond op de toppen van de Mashariki Hills en hij was er met veel pijn en moeite gekomen. Een ver eind onder hem lag een vallei aan de voet van de berg waar hij op stond. Er lag een laagje sneeuw van ongeveer tien centimeter en het zag er prachtig uit. De schitterende witte bomen en het onaangetastte witte vlak, het leek wel een sprookje! Shide had de zon mee en zag zijn schaduw over de helling van de berg lopen. Hij zuchtte en sloot kort zijn ogen. Bustani was absoluut niet tegengevallen, het was werkelijk een paradijs en zelfs meer dan dat. Het was gewoon... Het was gewoon heerlijk! Shide zou hier voor altijd willen blijven en misschien... Misschien deed hij dat ook wel. Hij was zich er niet van bewust dat de leeftijd hem hier ooit weg zou brengen maar in de genietende staat waarin hij nu verkeerde dacht hij daar niet echt aan. Hij voelde alleen de felle zon in de rug en een heerlijk gevoel van vrijheid. Shide dacht terug aan zijn verleden. Hij woonde bij een gezin en hij moest toegeven dat hij het daar best fijn had gehad. Hij kreeg genoeg liefde, meer dan nodig bijna, en was eigenlijk best gelukkig. Maar naarmate Shide ouder werd werd hij meegetrokken in de lange sleur van 'altijd-maar-hetzelfde'. En ook al deden ze leuke dingen, hij genoot er niet zo veel meer van. En daarom was Shide weggelopen, op zoek naar het legendarische Bustani. En hij had het gevonden en daar was hij zó blij om. Het was echt een bevrijding om iets nieuws mee te maken. En heimwee had Shide niet. Hij miste zijn baasjes wel een beetje maar die armzalige plaats daar was verreweg níets vergeleken met Bustani. Het was hier zo heerlijk en...
Wat gebeurde er? Shide opende zijn ogen en zag onder hem de sneeuw verschuiven. Even stond hij verstijfd maar toen besefte hij wat er te gebeuren stond. Snel krabbelde hij achteruit maar zijn poten gleden al onder zijn lichaam vandaan en met een smak belandde de hond op de grond. Onmiddelijk daarna begon Shide te glijden. Hij liet een diep vreemd spoor achter in de sneeuw toen hij over de helling naar beneden gleed. Hij probeerde zijn nagels in de aarde onder de sneeuw te zetten om wat minder snel te gaan maar dat had geen enkele zin. Shide ging alleen maar harder naarmate hij de berg verder af zoefde. Zijn ogen waren groot. Eerst van schrik maar nu van opwinding. Ze fonkelde en hij liet zijn tong een stukje uit zijn bek zakken. Dit was toch best wel leuk! Shide kon zich er niet van weerhouden om te keffen terwijl hij de heuvel afgleed. Hij lachte lang en uitbundig maar toen hij zag dat het pad werd versperd door drie dikke bomen verging het lachen hem gauw. Hij probeerde zich nu wel af te laten remmen met zijn poten maar dat had nog steeds geen zin. Hij ging harder en harder en toen bereikte hij de bomen. Met een doffe klap kwam Shide predies met zijn voorhoofd tegen de middelste boom aan en kwam hij tot stilstand. Shide kreunde zachtjes en zag sterretjes voor zijn ogen. Wat een sukkel was hij toch, maar hij moest toegeven, het was wel leuk! Ja, Shide was een beetje een kinderlijke hond voor zijn leeftijd. Hij was al zes jaar oud maar de lol in het stoeien en spelen was hem nog steeds niet vergaan. Zelfs tikkertje kon er nog wel vanaf! Sommigen vonden hem een vreemde vogel en misschien was hij dat ook wel maar het maakte Shide zelf niet zo veel uit. Hij genoot van het leven en liet zich niet beïnvloeden door anderen. Als ze iets beledigends recht in zijn gezicht zouden zeggen zouden ze de wind van voren kunnen verwachten maar als ze gewoon verachterlijk naar hem keken of over hem roddelden dan deed hem dat weinig. En aan de ene kant was die onverschilligheid een slechte karaktereigenschap maar aan de andere kant was het ook weer positief aangezien het niet handig was om je overal zoveel van aan te trekken. Ach ja, het lag er maar aan vanaf welke kant je het bekeek. Shide zat er in elk geval niet mee.

[Open!]

Breeze was ondertussen 4 jaar, wat was die tijd in Bustani snel gegaan. Ze wist nog de keer dat ze voor de eerste keer teleporteerde, maar de eerste keer dat ze verkeerd had geteleporteerd stond haar nog beter bij. Het was een warme zomer avond, en het begon te schemeren. Ze was 5 maanden oud, en haar oren waren eigenlijk veel te groot voor haar lichaam. Ze had haar moeder steeds minder nodig, en ze leerde steeds zelfstandiger te zijn. Vanavond zou ze haar moeder treffen op de plek die ze het beste kende: het meer. Dat was de plek waar ze het beste naar toe kon teleporteren. Opeens ritselde er iets in de bosjes achter haar, haar oren schoten overeind en bepaalde de richting van het geluid, haar neus speurde de oorsprong van het geluid op, maar vond niks. Zou het een wolf zijn? Wolven waren toch maar een roddel? Dacht ze bij haarzelf. "Raaawwwwww!" zei een grote reu terwijl hij sprong uit de bosjes. Breeze panikeerde en dacht aan het meer. Ze teleporteerde van schrik, maar belande in plaats van bij het meer, in een wilde rivier. Ze gilde en piepte, maar niemand was in de buurt. Door de sterke stromingen werd ze onder water gezogen, en ging kopje onder. Ze kreeg water binnen en moest hoesten, toen werd ze onverwachts weer onderwater gezogen. Een verdoofde gevoel overmeesterde haar, en een kloppend geluid was te horen in haar hoofd. Ze stribbelde wild tegen, ze moest lucht! Opeens botste ze tegen iets aan, ze maakte er gebruik van en zette zich af tegen wat later een rots bleek te zijn. Ze zoog een teug frisse lucht naar binnen, en keek in de paar seconde waarin ze boven water was om haar heen. Haar ergste angst werd bevestigd: een waterval! Ze gilde even, maar dwong haarzelf om rustig te worden. Ze kon het op een gok gooien, en nu teleporteren, veel andere keuzes had ze niet. Ze sloot haar ogen, en concerteerde haar op het meer. Toen ze haar ogen weer opende voelde ze een fris briesje door haar kletsnatte vacht gaan. Zo'n fout zou ze nooit meer maken.

Een glimlach was ondertussen op de 4-jarige Breeze haar gezicht gaan staan. Ze sloot haar ogen en liet de wind haar vacht strelen, terwijl ze haar voorpoten over elkaar legde. Ze zat hier graag, zo, aan de voet van de berg. Het was hier vrijwel altijd zonnig, en goed weer, in tegenstelling tot de andere zijde van de berg. Ze kende dit gebied hier goed, en kwam ook vaker op de berg zelf. Opeens schrok ze op, ze opende haar ogen, en met verwijdde pupillen keek ze naar de berg. Er was een sneeuwverschuiving! Ze zou hier weg moeten, voordat het haar zou raken. Opeens zag ze een bruin figuur afsteken tegen de witte sneeuw. En hij lag recht op ramkoers met een paar bomen! Ze stond op en teleporteerde er naartoe, maar toen ze daar kwam was ze te laat. De hond die iets ouder was als haar leek zich flink pijn te hebben gedaan.
"Gaat het?" vroeg ze bezorgd.

Shide schudde daas zijn hoofd toen plotseling een stem zijn hoofd binnendrong. De woorden waren vreemd en onverstaanbaar, mistig zoals zijn zicht op het moment ook was maar langzaam begonnen te woorden vorm te krijgen.
'Gaat het?' vroeg een stem bezorgd. Shide schudde zijn kop, niet uit ontkenning maar om de mist en troebele rotzooi uit zijn kop te krijgen. Langzaam begon ook zijn zicht scherper te worden en hij zag de witte vlek voor zich langzaam ontstaan tot een witte herder. Ja, de kenmerken van het ras waren overduidelijk te zien maar het stralende wit had Shide nog nooit eerder gezien. Hij knipperde met zijn ogen alsof er iets heel vreemds was gebeurd maar nam vervolgens gewoon aan dat deze herder wit was, het zij zo. Kon toch? In Bustani was niet alles normaal! Shide wist van dat er zelfs ability's bestonden en hij was er altijd heel opgewonden over geweest. Het klonk zo opwindend, een ability! Hij had altijd maar gehoopt dat hij zelf een kracht had maar had deze nog nooit ondervonden tot zijn spijt. Hij was er uiteindelijk maar vanuit gegaan dat die gift niet aan hem was maar diep in zijn hart hoopte hij stiekem nog steeds dat hij op een dag een bijzondere ability zou ontdekken.
'Het gaat prima!' riep Shide enthousiast. Hij krabbelde overeind - wankelde kort maar hervond zijn evenwicht - en bleef toen staan. Hij keek de witte herder-teef aan en kwispelde groetend met zijn staart. 'Ook al een ritje van de berg geprobeerd?' vroeg hij lachend. Aan de ene kant was het een grapje, ze moest zijn smak tegen de boom hebben gezien, maar aan de andere kant meende hij het. Het was best leuk geweest om op die manier een berg af te dalen, helaas dat er een paar bomen waren geweest om Shide's weg te blokkeren. Hij had graag de afdaling tot helemaal aan de voet gemaakt! Ja, dat zou hij van de winter nog een keer moeten gaan doen. Hij zou de hoogste Mashariki Hill beklimmen, een pad uitstippelen dat zijn ritje naar beneden níet zou belemmeren en vervolgens zo lang mogelijk door blijven glijden. Ja, dát zou hij doen. Dat zou echt lachen zijn en het liefst nog met iemand anders, zoals deze teef. Misschien zou zij hem willen vergezellen? Ze zag er vriendelijk uit en ze zag er ook niet uit alsof ze dat soort kinderlijke dingen verachtte. Alhoewel uiterlijk niet altijd veel wilde zeggen, maar ach, wat maakte het uit? Ze kon zelf beslissen of ze mee wilde of niet, uiterlijk maakte eigenlijk helemaal niets uit. Je kon groot of klein zijn, of een beetje er tussen in zoals Shide, zwart, wit, blauw, roze, en toch kon je dezelfde dingen doen als iemand die er totaal anders uit zag dan jij. Dat was zeker mooi aan deze wereld, uiterlijk bepaalde niets. Ja, natuurlijk. In de ogen van ánderen vaak wel maar wat Shide betrof niet. Hij verwonderde zich soms over de mooie aftekeningen van anderen of over de schitterende niet veel voorkomende kleur zoals deze teef met zich mee droeg maar verder was uiterlijk iets wat hem gewoon vrij weinig uit maakte. Dat was een kleine onbepalende factor waar je niets aan kon doen, je werd er mee geboren en je kon hoogstens je ouders de schuld geven!

Breeze hield haar kopje ietwat scheef en kwam wat dichterbij. De hond voor haar schudde zijn hoofd wild, en stopte toen. Ze bekeek de hond voor haar wat beter, hij had een gemoedelijke tot vriendelijke uitstraling, een beetje verstrooid, maar dat was ook niet gek gezien de situatie. Hij had een lichtbruine vachtkleur, met witte aftekeningen en een krulstaart. Hij deed haar denken aan een Shiba Inu, maar het gezicht van hem had niks weg van een Shiba. Ze liet haar blik nog een keer over hem heen glijden. Dat was het! Hij deed haar denken aan een kruising tussen een American Stafford en een Shiba Inu. Het zou in ieder geval een speelse maar ook een vrij pittige kruising zijn. Iets wat beide rassen hadden. Ondertussen was hij alweer wat bijgekomen, en hij antwoordde op haar vraag "Het gaat prima!". Ze glimlachte en zei toen met een ietwat minder bezorgd gezicht "Fijn!". De hond voor haar stond op en wankelde, ze schoot naar hem toe, en ondersteunde hem met haar snuit. "Ook al een ritje van de berg geprobeerd?". Ze begon te lachen en zei "Ik zou het wel willen proberen! Zolang ik maar niet tegen een boom beland!".

Breeze nam weer een beetje afstand, en haar bezorgde blik veranderde snel in een vriendelijke. Haar staart kwispelde op een laag pitje, haar oren stonden gespitst, en haar evenwicht was verdeeld over alle 4 haar poten. De witte herder likte even aan haar neus, en vervolgens keek ze om haar heen. Hier had ze te horen gekregen dat haar moeder dood was. Dat betekende dat ze de enige witte herder was die nog rondliep, of ze moest natuurlijk nog broertjes of zusjes hebben uit een vorig nest, of nog misschien andere witte herders! Dat zou fantastisch zijn natuurlijk! Ze keek naar de top van de berg, waar een zwarte vogel afstak tegen de witte sneeuw. Het was duidelijk een kraai, met een ietwat gekromde snavel. Ze keek er even na, en toen vloog ie weg. Ze keek opeens om naar de hond of ze een spook had gezien en zei toen "Oh! Sorry, ik ben me vergeten voor te stellen! Mijn naam is Breeze!".

Shide keek de herder afwachtend aan en draaide ondertussen zijn oren rustig rond, zich spitsend voor de geluiden die zijn oren binnendrongen. Het was erg stil op dit moment, hij hoorde het ritselen van bladeren, gedempd onder de laag sneeuw, het zachtjes waaien van de wind langs de bergtoppen en een stromend geluid alsof er hier in de buurt een beek of een riviertje was. Verder was het stil, enkel die geluiden afkomstig van de natuur waren te horen, en de ademhaling van de herder en zichzelf natuurlijk, die hoorde Shide ook.
'Ik zou het wel willen proberen! Zolang ik maar niet tegen een boom beland!' antwoordde de teef toen met eenzelfde openhartige lach als Shide had gebruikt. Dat fleurde hem meteen op - niet dat hij nog niet vrolijk was of iets dergelijks - en het deed zijn staart fanatiek kwispelen. Dat was waar hij op gehoopt had! Misschien konden ze samen van de berg af glijden? Dat zou leuk zijn! Daar had Shide eigenlijk nog niet veel over nagedacht, vrienden. Ja, in de gewone mensenwereld had hij ook wel vrienden gehad maar Bustani was zo nieuw voor hem. Maar ja, Bustani was ook wel een paradijs, zouden niet álle honden met hem mee de berg af willen sleeën? Als dat het geval zou zijn dan zou Shide écht de allergelukkigste hond in Bustani zijn - maar hij dacht er niet over na dat er misschien ook vijandige honden konden zijn, dit was immers het paradijs, nietwaar?
'Laten we naar boven gaan dan!' stelde Shide voor en zonder op instemming te wachten begon hij bergopwaarts te klimmen. Het was glad en hij glibberde langzaam voorwaarts, zijn hoofd bonkte nog maar dat vond hij niet erg. Hij keek even om om te kijken of de herder hem volgde maar toen zag hij haar kijken, naar de top van een berg waar naar hij meende net een kraai of koutje wegvloog. De teef leek te huiveren maar hervatte toen weer een vrolijke stemming.
Oh! Sorry, ik ben me vergeten voor te stellen! Mijn naam is Breeze!' stelde ze zich voor. Shide lachte, zonder echte aanleiding eigenlijk, en gebaarde haar weer hem te volgen.
'Shide,' stelde hij zich met weinig woorden en een grote grijns voor. Het was duidelijk te zien, sinds Shide in Bustani was was hij zo gelukkig. Nog gelukkiger dan toen hij voor het eerst had leren apporteren, dat was ook een hemel geweest, maar toen was hij lang niet zo blij geweest als nu; richting de top van een berg om naar beneden de sliden samen met een vriendin, althans zo beschouwde hij haar nu. Ze stemde immers met zijn plannen in en leek erg vrolijk, en dat mocht hij ten zeerste! Shide was dol op vrienden en vriendinnen die met hem wilden spelen, sommigen vonden dat wat te kinderachtig maar anderen waren er altijd voor in en dat waardeerde Shide altijd. Hij waardeerde het als anderen zich niet lieten beïnvloeden van de mening van anderen zoals hij zelf ook deed. Als je het leuk vond, wat kon jou het dan schelen wat een ánder er van vond, je mocht het toch zelf beslissen of niet?