Kouta;;

Kouta

This is me //
Name ;; Kouta
Race ;; Akita Inu
Age ;; 3 Years
Family ;; 1 sister, 3 brothers and dead parents
Ability ;; Sensing

The inside //
Kouta is een zachte en lieve Akita Inu, hij zal er alles aan doen om zijn dierbaren te beschermen en in leven te houden. Zeker na wat er met zijn zusje is gebeurd. Hij is wat snel aangebrand als je de verkeerde opmerkingen maakt, maar dat gaat snel over. Aan zijn zachte kant zit ook een harde kant, die iets beter kan vechten en sneller klappen uitdeelt. Kouta lijkt een hele lieve hond maar als je hem kwaad maakt vergeet hij al snel alles en zet het op een vechten. Het duurt eventjes voordat hij gekalmeerd is en meestal is hij ook vergeten wat hij heeft gedaan.

The explanation //
Hallo, ik ben Kouta. Ik ben een echte ras Akita Inu die veel heeft mee gemaakt, ik ga jullie snel door mijn verschrikkelijke leventje leiden.
Ik werd geboren in een nest van 4 pups. Allemaal leuk en aardig, ik leek het perfecte leventje te hebben voor een pup, lieve ouders enzovoort. Er zat een keerpunt aan dit verhaal, mijn vader sloeg op een dag helemaal door en vermoorde een van mijn kleine broertjes, dat is alles wat ik me herinner, want ik was nog heel erg klein. Ik herinner me sowieso niet veel van mijn kindertijd, ik denk dat ik het heb verdrongen.. Ik was nog alleen over met mijn zusje herinner ik me. We waren door mijn moeder op een 'veilige' plek gebracht waar we moesten blijven. Ik weigerde dat natuurlijk en ging erop uit met mijn zusje. We waren nog klein, maar ik had behoorlijk wat in mijn mars voor zo'n klein ding. Ik weet nog die ene keer dat mijn zusje om hulp gilde, ze was iets verderop, en dat ik erheen was gerent en haar ontdekte met een dode kikker. Ze zei dat die kikker haar ging opeten ofzo, dat herinner ik me nog. ik weet nog dat ik haar behoorlijk heb uitgelachen, en als het nu nog kon, had ik me daarvoor verontschuldigd. Helaas, het leven ging door en mijn zusje en ik groeiden op. We hadden geleerd hoe we eten moesten vangen zonder veel schade aan onszelf op te lopen en we waren gelukkig samen. Tot die ene ongelukkige dag.. dat is zeker een dag die ik niet ga vergeten. Mijn zusje was al een paar dagen niet lekker, ik vertelde haar dat het beter werd, maar dat gebeurde niet. Het ergste vind ik nog dat ze me geloofde. Ze was mijn enige zusje en ze stierf.. door de noodlottigheid van de ziekte die haar trof. Ik vond het moeilijk haar achter te laten, zeker omdat ik mijn moeder had beloofd haar te beschermen, wat ik niet kon.. ik had alles fout gedaan en mijn enigste zusje was dood.. Ik was alleen..
Schokkend hé? Dat is mijn leven.. ik ga het hier in Bustani verbeteren, zeker weten!