Hunting..

Vier bruine poten raakten zacht de grond, terwijl een teefje langzaam verder aan het lopen was. Ze liep laag; door haar poten heen gezakt. Elke stap was bijna geheel geruisloos. Ze had haar roze ogen gericht op een konijn, wat nietsvermoedend aan het grazen was. Een lichte glimlach sierde het gezicht van de teef. Haar roze ogen bleven op het konijn staan, niet van plan het beestje uit het oog te verliezen. Ze had honger en dit beest was hier op het verkeerde moment, op de verkeerde plek. Haar bruine vacht viel niet ontzettend veel op, maar bij haar rug werd ze grijs met zwarte vlekken. Op haar buik was ze wit en op haar nek ook een beetje. Op haar snuit had ze een witte streep, die niet al te veel opviel. Ze snoof zacht. Als het konijn haar ook maar vanuit zijn ooghoeken zou zien, was ze er geweest. Ze had nou eenmaal geen vage ability waardoor ze zowat onzichtbaar werd. Nee, het enige wat zij had was Mind Reader. Ze wist wat de ander dacht. Of, een deel ervan. Meestal deed ze niets met die ability, maar in combinatie met die van haar zusje - Nyuu had Sensing - was het wel handig geweest, want zo konden ze altijd iemand inschatten. Maar, nu had ze dat niet meer nodig.
Ze wilde dood.
Maar, zelfs al was ze alleen, ze zou doorgaan, zelfs al wilde ze dood. Ze kon haar zusje horen zeggen ‘Je mag niet sterven.’ En, dat was alles wat haar op de been hield. De gedachten aan haar zusje en haar moeder. Zelfs al was het moeilijk, leek de dood dichterbij te komen.. Ze zou haar zusje niet teleurstellen. Niet nog eens. Elke keer dat ze haar ogen sloot, droomde ze over haar jonge zusje, hoorde ze haar lach. Dat was alles wat ze nodig had om gelukkig te zijn.
Ze opende haar ogen en keek naar het konijn. Ippen Shinde Miru? dacht ze bij zichzelf, iets wat japans was voor ‘Care to see what death is like?’ Ze plaatste graag andere talen tussen haar gesproken woorden en zelfs in haar gedachten. Ze wist niet precies waarom, maar soms vond ze het in een andere taal gewoon veel beter klinken.
Ze zette de laatste stap en sprong op het konijn af. Haar kaken kwamen goed om het lichaam van het beestje en ze beet door, voelde het bloed over haar tong glijden. Het beestje spartelde tegen, maar was niets in vergelijking met de krachtige kaken van de Catahoula Cur, het ras wat Lucy en Nyuu waren.
Toen het konijn was gestopt met tegenstribbelen, liet ze het vallen. Het bewoog niet meer, dus wist ze dat het dood was. Haar staart hing laag, zoals het altijd gehangen had. Ze liet haar lichaam zakken en trok een stuk huid van het konijn, om vervolgens te gaan eten.
Helaas voor haar kon ze niet lang genoeg van haar maaltijd genieten. Haar oren pikten geluiden op en haar ogen lichtten op, maar ze kon geen gedachten horen omdat het wezen te ver weg was. Ze liet een zachte grom horen en keek om, met het konijn nog altijd tussen haar voorpoten.

- Open voor iedereen? :3 Vol! -

Een ietwat stevige Akita Inu liep over Kijani Field. Hij was hier nog niet zo heel erg lang maar hij kende de weg een beetje. Het was al bijna een jaar geleden sinds Kouta zijn zusje voor het laatst zag. Ze was altijd zo lief, vrolijk. Ze zag overal het goede van in, zelfs als hij dat niet kon.. ze had niet dood mogen gaan, dat had nooit gemogen. Hij drukte zijn poot hard tegen de grond aan, om de tranen te verdrinken. Wat was hij soms ook een mietje, niets anders dan een grote harige zak botten die alleen maar aan zijn zusje dacht. Hij gromde zachtjes tegen zichzelf.. Hoe kon hij zo denken over zichzelf? Er werd zachtjes door zijn vacht geblazen door de wind, Kouta sloot zijn ogen voor een moment maar opende deze meteen weer. Wat was dat? Een hond? Hij zocht naar de plek waar hij zonet iemand zag staan.
Wie is dat? Ging er snel door zijn gedachte. Maar één manier om daar achter te komen. Toen begon Kouta weer met lopen, totdat hij op een meter afstand stond van de hond. Kijk uit Kouta, wie weet.. Zijn gedachtes vertelde hem vaker wat handig was om te doen, het hielp met denken, maar hij ging meestal tegen zijn gedachtes in.. zoals nu. "Hallo?" Zei Kouta vragend en hield zijn hoofd een heel klein beetje schuid. Wie was deze hond? Kende hij haar misschien? Nee, dat zou vast niet. Zijn houding werd wat kalmer zodat ze misschien zou merken dat hij niets kwaad bedoelde en zeker niet hier was om haar prooi te stelen. Hij had wel honger, maar zou zelf wat moeten vangen. Misschien dat hij later op de dag iets tegen kwam.. misschien ook niet.

Haar tong gleed zacht over haar lippen en neus, zodat het bloed daar een beetje vandaan zou komen. Ze zette zich overeind. Langzaam, sierlijk. Ze was niet al te groot, maar een klein hondje was ze zeker niet. Langzaam draaide ze zich om, draaide om haar eigen as, door haar voorpoten steeds ergens anders neer te zetten. Zo kwam het konijn onder haar buik terecht. Zo kon ze het niet zien, maar wist ze zeker dat het veilig was. Ze glimlachte licht en liet haar roze ogen oplichten. Sommige honden verborgen hun ability liever, zodat ze veilig waren of iets dergelijks. Voor haar was het anders, ze had altijd geleefd door gebruik te maken van haar Mind Reader ability. Ze gebruikte hem niet vaak meer, maar het was handig wanneer er een andere hond in de buurt was. Lange zinnen waren vaak niet geheel hoorbaar voor haar, vooral niet als ze haar ability die dag al vaker had gebruikt of als ze hongerig was. Maar, als ze net een stuk konijn op had en haar ability al een aantal dagen niet gebruikt had, was het niet al te moeilijk om iets te horen, al waren er nog altijd grenzen.

Kijk uit Kouta, wie weet.. klonk de stem van de reu in haar hoofd. Ze glimlachte en haar ogen stopten met oplichten. Haar staart bleef laaghangen, maar ze had geen enkele angst voor deze hond. ‘Hallo?’ klonk zijn stem nu opnieuw. Deze keer alleen niet in zijn hoofd - waardoor zij het kon horen wanneer ze haar Ability eens gebruikte - maar hij sprak het woordje hardop uit. Zijn stem was nu luider, omdat hij wilde dat iemand het hoorde. Je gedachten waren zachter, omdat niemand het hoefde te horen. “Hallo, Kouta,” zei ze kalm. Als hij op haar ogen had gelet en de ability Mind Reader kende, of er in ieder geval van gehoord had, wist hij waarom ze zijn naam wist. Anders leek ze waarschijnlijk op een of andere vreemde stalker met roze ogen. Haar staart ging zacht heen en weer terwijl ze hem aan keek. “Lucy is de naam,” stelde ze zichzelf rustig voor. Ze voelde geen angst voor deze hond, was niet bang om te zeggen wie ze was. Het ging in het leven van een hond niet om de naam of het uiterlijk, maar om de geur. Daarom deed ze ook altijd meer moeite om de geur te onthouden dan de naam. Maar, dat deed ze pas wanneer een hond haar boeide, en het duurde lang voordat het zo ver was.
Ze was benieuwd wat deze reu wilde, waarom hij op haar af was gekomen. Ze was echter niet van plan haar Ability nu alweer te gebruiken. Ze wachtte tot een geschikter moment; misschien had ze hem nog wel nodig. Ze glimlachte lichtjes. Haar roze ogen stonden op de reu gericht. Er was geen enkele interesse te zien in haar ogen, even als alle andere emoties. Ze had enkel een lichte glimlach op haar gezicht en een ietwat sarcastische blik in haar ogen.

"Het spijt me dat ik hun je pijn liet doen." De woorden echode door Menthe's hoofd. Hij haatte dat hij om een reden was geboren. Dat hij gekozen was om de plaats van zijn oudere zus in te nemen. Dat zijn ouders hem als niks meer zagen dan een opoffering om hun dochter te redden. Hij hield van zijn zus, maar zijn ouders waren een heel ander verhaal. En de dag voordat hij dood zou gaan, werd het bewezen dat zij ook wel degelijk om hem gaf. Ze kwam naar hem toe, met een ietwat gepijnigd emotie op haar gezicht. Die was duidelijk af te lezen. Het was laat, de zon was onder en de sterren schenen al. Hij had een heel lang gesprek met haar gehad. Een discussie zelfs. Ze zei dat ze Menthe's plaats in wou nemen, zoals het al had moeten zijn. Ze zei dat hij moest vluchten, dat het volgende gevecht het einde zou zijn voor hem. Toen ze hem overhaalde, waren dat haar woorden. Die woorden die steeds door zijn hoofd echode. Als een soort geweten.
"Hallo?" klonk er vragend, een paar meter verderop. Menthe sprintte een eindje en kwam bij twee honden uit. Al gauw stelde de twee zich voor, alsof ze niet door hadden dat hij er was. Hij deed nog een stap naar voren en keek de twee aan. De teef had een konijn gevangen, maar hij was niet op zoek om die van haar te jatten. "Mag ik er ook bij?" grinnikte hij even kort en keek weer op. Perfecte timing, ze waren zichzelf net aan het voorstellen. Vast geen bezwaar als hij ook even meedeed.. "Mijn naam is Menthe." stelde hij zich toen dus maar voor. Hij schudde zijn hoofd even zachtjes zodat enkele stukjes gras uit zijn vacht kwamen, na dat kleine sprintje door het veldje.

Kouta's oren spitste zich beter toen zij zijn naam zei. Hoe wist ze deze? "Hoe weet jij..?" Hij viel stil en keek naar de grond. Hij kon beter zwijgen nu. “Lucy is de naam,” Stelde de hond zichzelf voor, hij keek op recht in haar roze ogen. Wat een aparte kleur, zo'n soort kleur had hij nog nooit gezien. Wat een rare kleur.. ogen. Kouta voelde met zijn ability dat deze hond geen angst had voor hem, dan had hij dat ook niet voor haar. Ze rook niet gevaarlijk, joeg hem niet weg.. dus het moest goed zijn. Lucy dus.. hij zijn best haar naam te onthouden.
"Mag ik er ook bij?" Grinnekte toen een andere, onbekende stem. Kouta keek opzij, daar stond nog een andere hond. Hij leek zwartig, maar aan de andere kant ook weer een tikkeltje bruinig.. "Natuurlijk." Knikte Kouta vriendelijk en keek naar Lucy, zij zou zelf ook vast instemmen. "Mijn naam is Menthe." Stelde de andere hond voor. Goed.. Lucy en Menthe.. Dacht Kouta, in de hoop zo de namen te onthouden. "Ik ben Kouta, Menthe. Aangenaam." Zei hij vrolijk. Kouta ging ervan uit dat deze honden geen kwaad in de zin hadden en ging zitten. Hij keek beide om de beurt aan, hij kende geen van beide. Daar kon altijd nog verandering in komen, wat wel fijn zou zijn. Kouta kon wel wat gezeldschap gebruiken na een lange tijd alleen.

‘Hoe weet jij..?’ had ze hem horen vragen, maar ze had eerst niet gereageerd. Niet omdat ze het geheim wilde houden, maar omdat er een andere hond aan was gekomen, één die haar aandacht getrokken had. Ze keek langzaam om, haar blik richtend op de jonge zwarte hond.
‘Mag ik er ook bij?’ klonk zijn stem en Lucy snoof zachtjes. Het was een nutteloze vraag. Elke beleefde hond zou zeggen dat hij erbij mocht, of zou weglopen. Hij had zich al bij het gesprek gevoegd door erbij te komen staan en dat te vragen, dus was de vraag overbodig. Dat was de reden waarom ze niet reageerde, maar haar blik weer op Kouta vestigde. ‘Natuurlijk,’ hoorde ze Kouta zeggen.
Ze snoof zacht en rook plots de geur van bloed. Ze keek tussen haar poten door en glimlachte. O ja, ze had nog vlees. Ze had er al wat van gegeten en had gemerkt dat haar honger meer trek was geweest. Daarom trapte ze het konijn droogjes weg met haar achterpoot, zodat ze kon zitten zonder ineens een konijn onder haar hol te hebben. Ze zag hoe Kouta even naar haar keek, wachtend tot ze toestemming gaf. Daarom snoof ze zacht en knikte ze even. “Het zou onbeleefd zijn om te weigeren,” meldde ze kalm. ‘Mijn naam is Menthe,’ hoorde ze de jonge reu toen zeggen.
Ze keek even om naar hem. Hij leek rond de twee jaar. Misschien iets ouder. Hij had een zwartachtige vacht, misschien donkerbruin, maar voor haar was het zwart. Hij leek haar niet gemeen, dus was ze niet van plan haar Ability te gebruiken. Ze liet haar blik weer vallen op Kouta. Hij leek rond de vier á vijf jaar, dus ook jonger dan zij. ‘Ik ben Koutha, Menthe,’ hoorde ze Kouta zeggen. ‘Aangenaam,’ zei hij toen.
Lucy snoof zacht. Ze wist dat Menthe had gehoord hoe ze zich voorstelde, maar het was beleefd om zichzelf voor te stellen. Misschien moest ze het dan maar doen. “Lucy is de naam,” herhaalde ze haar eerdere woorden en ze keek even naar Menthe. “Aangenaam, Menthe en Kouta,” zei ze toen glimlachend. Hierna richtte ze haar blik weer op Kouta. “Je leek niet in te zien waarom ik je naam zo makkelijk wist te raden,” begon ze kalm uit te leggen. “Nou, het is simpel. Het heeft te maken met mijn Ability, Mind Reader. Ik gebruikte het om te weten of je iets kwaads in de zin had, maar je leek.. Iets tegen jezelf te zeggen, waardoor ik je naam al snel te weten kwam,” glimlachte ze. “Maar, wees gerust. Ik kan niet zomaar door je gedachten spitten. Wanneer ik dat doe, lichten mijn ogen op en zal je het weten. Bovendien kan ik niet al te lang blijven kijken,” zei ze toen, zodat hij niet bang was dat al zijn geheimen bloot lagen. Soms vonden anderen haar vreemd. Om haar ogen en haar Ability, al was haar ability niets abnormaals in dit gebied. Ze gebruikte hem gewoon vaak, iets wat niet iedereen deed. Haar roze ogen waren een ander verhaal, maar het maakte haar niet uit.

Menthe werd prima geaccepteerd door de twee. Dat had hij al verwacht en het was meer een opmerking geweest dan een vraag. De reu stelde zich voor als Kouta, al had hij dat al gehoord. De teef stelde zich voor als Lucy, wat hij overigens ook al had gehoord. "Aangenaam kennis te maken.. Kouta en Lucy." zei hij. Hij sprak maar niet van het feit dat hij hun namen al gehoord had, al zou de een of het ander het wel weten.

Lucy sprak over haar ability. Ze had Mind Reader en had daardoor de naam van de reu geweten, al had hij dat stuk van het gesprek nog net gemist. Handig. De teef had roze ogen, maar Menthe keek er niet raar van op. Hij had wel meer honden gezien in de buurt die een vreemde kleur ogen hadden. Hij zelf had de ability Sensing, die hij niet zo vaak gebruikte. Enkel in uitzonderlijke gevallen, waarbij hij vond dat het nodig was. "Maar, wees gerust. Ik kan niet zomaar door je gedachten spitten. Wanneer ik dat doe, lichten mijn ogen op en zal je het weten. Bovendien kan ik niet al te lang blijven kijken." stelde ze de twee gerust. Nou ja, meer Kouta dan hem. Hij had niks te vrezen, want hij was er toen niet bij geweest. Hij wist overigens nauwelijks waar het over ging. Hij bekeek de reu nog een keer. Vrij groot, sterk. Ouder dan hem, dat sowieso. De teef had verschillende kleuren. Grijs met een beetje donkere stippen en bruin onder haar muil. En hij was zwart en fluffy, met bruine ogen. Wat gewoontjes.

Kouta grijnsde een beetje toen Lucy Menthe toestemming gaf om erbij te blijven. Ze was dus toch wel vriendelijk, en het zou zeker onbeleefd zijn hem te weigeren. Kouta zuchtten en keek van Menthe naar Lucy, die wat tegen hem zei. “Je leek niet in te zien waarom ik je naam zo makkelijk wist te raden,” Hij knikte. "Inderdaad.." Zei hij kalm en keek eventjes snel vanuit zijn ooghoek naar Menthe, zou hij al gemerkt hebben waardoor zij zijn naam wist? “Nou, het is simpel. Het heeft te maken met mijn Ability, Mind Reader. Ik gebruikte het om te weten of je iets kwaads in de zin had, maar je leek.. Iets tegen jezelf te zeggen, waardoor ik je naam al snel te weten kwam,” Mind Reader? Dus zij kon nu heel zijn verleden uit lezen? Zijn.. verschrikkelijke verleden? “Maar, wees gerust. Ik kan niet zomaar door je gedachten spitten. Wanneer ik dat doe, lichten mijn ogen op en zal je het weten. Bovendien kan ik niet al te lang blijven kijken,” Goed, ze zou dus niet al zijn geheimen uitlezen.. dat scheelde een hoop. Niet dat Kouta geheimen had, maar alleen het idee al deed hem sidderen. "Oké.. ik heb nog nooit van zo'n soort Ability gehoord, het zit teminste niet in mijn familie, voor wat ik weet. Ik heb de Ability Sensing.. ik kan gevoelens en dingen van anderen om mij heen opvangen," Kouta was eventjes stil en keke naar Menthe, zou zij ook nog een bijzondere Ability hebben? "Niet heel erg bijzonder of zo.. maar ik ben blij met wat ik heb!" Glimlachtte hij vrolijk. Hij was blij met zijn Ability, het was niet iets bijzonders maar het was wat.

De twee reutjes waren vriendelijk, iets wat fijn was, maar niet speciaal. Het was wel zo voordelig als ze niet lastiggevallen werd. Ze wilde niet dat ze haar tijd verspilde aan zulke honden. Ze leefde enkel verder omdat Nyuu haar had gedwongen. Ze moest doen wat Nyuu niet meer kon. En, ze wilde de tijd die Nyuu zou moeten hebben niet verspillen, hoe vreemd het ook klonk.
Ze zag hoe de schrik van Kouta verdween zodra ze hem vertelde dat ze zijn gedachten niet zomaar kon doorspitten. Eigenlijk was haar Ability best nutteloos. Meestal als iemand haar ogen zag opgloeien, was het enige wat ze hoorde ‘Wat is die aan het doen?’ of iets in die trend. Niet echt interessant, dus.
‘Oké.. ik heb nog nooit van zo'n soort Ability gehoord, het zit tenminste niet in mijn familie, voor wat ik weet,’ zei hij glimlachend. Zelf kende ze bijna elke ability, doordat ze veel honden had leren kennen door Nyuu. Ze was altijd vrolijk, bezig met vrienden maken. Lucy had er altijd voor gezorgd dat ze de honden goed kende, zodat ze wist wie ze moest pakken als ze haar zusje pijn deden. Zo had ze over veel Abilities geleerd, waaronder ook zeldzame.
‘Ik heb de Ability Sensing.. ik kan gevoelens en dingen van anderen om mij heen opvangen,’ hoorde ze de reu, wie zich eerder voor had gesteld onder de naam Kouta, kalm zeggen. Op dat moment werden haar ogen groot en viel ze stil. Sensing was geen weinig voorkomende ability, maar toch sloeg haar hart elke keer een slag over bij het horen over deze Ability. Het was die Ability die haar zusje, Nyuu, gehad had. Ze staarde voor zich uit alsof ze net een geest gezien had en bleef kijken, tot ze weer een stem hoorde.
‘Niet heel erg bijzonder, of zo.. Maar ik ben blij met wat ik heb!’ glimlachte de reu, Kouta, vrolijk. Lucy keek op, nog steeds niet bekomen van haar herinnering aan Nyuu. “Mijn zusje had die Ability,” zei ze. Het klonk als een normale zin, maar het zat hem in het had. “Het is een mooie Ability. Vooral in combinatie met Mind Reader. Dan weet je precies wat iedereen van plan is,” meldde ze, terwijl ze weer een beetje normaal uit haar ogen ging kijken en Kouta in zijn ogen aankeek. “Je mag blij zijn met je Ability. Er zijn honden zonder,” glimlachte ze. “En het is handig als je iemand wil leren kennen,” zei ze toen kalm. Haar zusje was altijd bezig geweest met praten over een zeldzame Ability; Telekinese. Het was een mooie, handige Ability waar haar zusje het zo’n beetje dag en nacht over had. Zo waren ze gaan kijken en waren ze erachter gekomen dat één van de pups van hun pleegmoeder die Ability had. Zo hadden Lucy en Nyuu er veel over geleerd. Nyuu had die Ability graag gewild en Lucy was er nu nieuwsgierig naar. Ze was benieuwd wanneer ze iemand zou ontmoeten met die Ability.

“Mijn zusje had die Ability,” Begon Lucy. Kouta viel eventjes stil en keek naar Lucy, zou hij.. de gevoelige snaar geraakt hebben? "Het spijt met dat ik erover be-" Kouta werd sti, hij zag dat Lucy verdre wou praten. “Het is een mooie Ability. Vooral in combinatie met Mind Reader. Dan weet je precies wat iedereen van plan is,” Kouta glimlachtte, dat was zeker waar. Mind Reader was een mooie ability om te hebben, maar hij was gelukkig met Sensing. "Dat is zeker waar," Zei Kouta enkel en ging zitten. Lucy's ogen begonnen weer een beetje 'normaal' te staan. “Je mag blij zijn met je Ability. Er zijn honden zonder,” Kouta knikte, als teken dat hij zeker blij was met wat hij had. “En het is handig als je iemand wil leren kennen,” Een klein lachje verscheen op Kouta's snuit. "Klopt, maar ik had niemand om het op.. uit te proberen om het zo maar te zeggen. De enige die ik door en door kende was mijn zusje, zij had trouwens Telekinese als Ability mocht je het intressant vinden, helaas is ze.. ze is.." Verder kwam hij niet. Zijn zusje, Naminé.. ze was al een tijdje.. "Dood.." Sprak Kouta toen uit, om terug te vallen op zijn vorige zin. "Ooit gehoord van Telekinese? Het is een mooie Ability, komt niet veel voor heb ik gehoord. Ze verplaatste altijd mijn eten.. extra. Blijkbaar vond ze het leuk om te doen." Kouta glimlachtte een beetje, terwijl hij terug dacht aan zijn zusje. Zou Lucy meer afweten van de Ability van zijn zusje?