Het bos verkennen.

Met haar neus recht vooruit en haar staart recht omhoog in de wind stond Twinkel op een rots in het bos, diep in het bos. Haar tong ging over haar bek en ze keek vooruit. Ze kwam uit een ander gebied, een slecht gebied. Nu was ze hier om een beter leven te krijgen. Met een sierlijke sprong, sprong ze van de rots af, ze landde op de grond, en schudde zich even uit. Daarna ging ze zitten om haar pootjes te likken die vies waren geworden van de modder die onder de rots lag. Toen ze klaar was besloot ze om te blijven zitten en de omgeving even te bekijken. Veel bomen waren hier, heel veel bomen, wel 10.000, als het er niet meer waren. Ze waren allemaal kaal en er lag veel sneeuw op de takken. Toen ze naar een zo'n boom keek brak een tak door de hoeveelheid sneeuw die erop lag. De tak viel en stuiterde nog een paar keer door. Toen lag hij stil. Twinkel stond op en keek nog eens rond, toen zette ze haar eerste paar stappen in Bustani. Je zag de pootafdrukken een tijdje in de sneeuw, maar na een tijdje zag je ze al niet meer omdat er zo veel sneeuw viel. Twinkel liep langs een beekje, die vol lag met ijs, er was nog een klein stukje die niet met ijs was bedekt. Twinkel besloot daar heen te lopen en een slokje water te nemen, het water was erg verfrissend. Toen hoorde ze ineens het kraken van een tak achter haar. Met een sprong draaide ze zich om. ''Wie is daar,'' Vroeg Twinkel rustig.

Het was koud buiten. Het sneeuwde heel zachtjes en Menthe stoorde zich er totaal niet aan. Er waren erg veel bomen, allemaal kaal en donker met een klein laagje sneeuw erop. Wat was het naar in Ziwa Forest als het winter was.. Hij kon niet wachten op de lente, warmer weer en de blaadjes groeide weer terug. In de zomer was het dan weer iets te warm voor hem en in de winter te koud. Herfst en lente waren absoluut zijn lievelings seizoenen. Al kon hij niet zeggen dat hij iets tegen winter en zomer had. Hij stond op een omgevallen boomstronk en liep er rustig overheen. Zijn poten lieten wat afdrukken achter in de sneeuw, tot hij van de boomstronk af sprong. Je zag dat er al meerdere honden hadden gelopen, voornamelijk aan de poot afdrukken die al in het sneeuw stonden.
Toen hij langs een rivier liep stond hij een keer op een tak. "Wie is daar?" vroeg een stem bijna meteen daarna. Hij keek even op en rond, tot hij een teefje ontdekte. "Menthe." reageerde hij en liep een paar meter verder, tot hij bij haar aankwam. "Ik dus." Hij keek haar even aan. Ze had twee bruine stukken vacht op haar hoofd met een witte streep die hun scheidde. Ook ontdekte hij iets op haar wang, maar hij wist niet wat het was. Een litteken of zo? Hij was zelf gewoon zwart met bruine ogen, niks bijzonders. Het enige wat speciaal was, was dat hij een ability had; Sensing. Maar dat had zo wat elke hond in Bustani, dus dat maakte hem ook al niet ontzettend bijzonder.

Zachtjes had het gesneeuwd, takken lagen vol met sneeuw en zorgde voor prachtige plaatjes. Kouta geniette van het uitzicht dat hij had terwijl hij door de sneeuw in Ziwa Forest liep. Hij keek rustig om zich heen, en lette niet echt op. Kouta liep tegen een boom aan, die een beetje gevaarlijk wiebelde, het was nog maar een jong boompje die meteen zijn lading sneeuw liet vallen, over hem. Kouta schudde, de meeste sneeuw kwam van hem af, maar toch had hij het koud. Hij gromde zachtjes. "Stomme sneeuw." Mompelde hij. Kouta liep verder zag in de verte een tweetal honden opdoemen. Hij grijnsde. Honden. Gezelligheid. Teminste, dat hoopte hij. Kouta liep op een rustig drafje naar de honden toe en begroette ze met een vrolijk; "Hallo." Hij grijnsde er een beetje bij.
Kouta keek nog een keertje goed om hem heen, het was echt hartje winter in Ziwa Forest, je kon het echt merken. Hij zuchtte en keek naar de twee wolven. "Kouta.." Zei hij toen om zich kort voor te stellen aan het kleine vlinderhondje. De andere hond kende hij al, dat was Menthe, hij had hem eerder ontmoet. "Hallo Menthe." Zei Kouta toen vriendelijk tegen de zwarte hond. Het was fijn toch iemand te kennen, dan was hij niet helemaal alleen.

Twinkel had zich nog niet omgedraaid of er stond een zwarte hond voor haar, Hij was zwart en niet echt veel bijzonders meer, een echt vuilnisbakkenras. Haar staart begon een beetje te kwispelen toen hij zijn naam zei. ''Menthe..'' Herhaalde ze. Ze herkende die naam ergens van, maar ze wist niet meer waarvan. Twinkel rilde even bij de gedachtte dat ze hem miscchien ergens van kende, terwijl ze hier nu net haar leven wilde gaan beteren. 'Mijn naam is Twinkel..'' Zei ze waarna ze ging zitten en zich even achter haar oor krabbelde. Ze keek het gebied nog een rond en rilde toen, het was hier erg koud. Ze besloot nog dichter in elkaar te kruipen. 'Hoe maakt u het?' Vroeg ze aan Menthe, de zwarte hond. Ze voelde dat hij naar haat litteken keek. 'Daar praat ik liever niet over..' Zei Twinkel met een zachte stem waarna ze weer even normaal ging zitten. Ze krabde zichzelf weer achter haar oor, god wat had ze daar toch een jeuk. Toen zag ze een grote hond naderen, wat moest hij nou weer hier dacht ze bij zichzelf. 'Stomme sneeuw..' Hoorde ze de hond mopperen. Hij kwam naar de twee toelopen. Hallo hoorde ze de hond zeggen en hij stelde zich voor als Kouta. Toen zei hij hallo tegen Menthe, de twee kende elkaar waarschijnlijk al. Ze voelde zich al iets meer op haar gemak. Nu ging ze liggen en wachtte af.

"Mijn naam is Twinkel," zei het teefje waarnaar ze ging zitten. Ze krabde even aan haar oor en in gedachten herhaalde Menthe nog even haar naam. Niet heel origineel, al dacht hij het zelf. Al wist hij niet wat hij van zijn eigen naam moest vinden. Menthe.. Klonk als mintjes voor een frisse adem. Wat sneeuw plakte tegen de Finse Lappenhond zijn vacht maar hij deed er niks aan.
"Hoe maakt u het?" vroeg Twinkel toen aan hem. Vrijwel meteen daarna zei ze over haar litteken dat ze er liever niet over praatte. Dat was ook nooit zijn bedoeling geweest en hij had niet bedoeld om te staren. Erg bijzonder vond hij het sowieso niet. Hij knikte maar even als teken dat hij begreep hoe ze zich voelde. Hij had immers ook dingen waar hij het liever niet over had. "Goed hoor," reageerde hij, "en jij?"
Al gauw verscheen een bekend gezicht. Kouta, de Akita Inu die hij al eerder had ontmoet. Hij wist nog niet heel veel van de hond, enkel dat zijn ability dezelfde was als die van Menthe. Sensing.. "Hey Kouta," zei hij vriendelijk en keek nog een keer naar Twinkel. Kouta stelde zich ook even voor aan Twinkel en een kleine glimlach sierde zijn bek. Het was fijn om iemand te kennen.

'Nee doe het niet,''Scheeuwde Twinkel waarna ze naar Rasxo keek, ze was zijn partner, en wou voor haar gaan vechten. ''Ik moet het doen'' Had Rasxo toen gezegt toen hij begon te vechten met de grote duitse herder, Rasxo was een Rottweiler en vrij breed. Twinkel bleef zitten en keek hoe Rasxo het gevecht in ging en verloor, Twinkel had zich achter een ton verstopt, zodat de duitse herder haar niet zag.

Twinkel werdt terug gerukt naar de echte wereld toen Kouta er bij kwam staan. Ze gaf een kreet maar probeerde daarna weer zo normaal mogelijk te doen. ''Ik heet Twinkel'' Zei ze tegen de Akita Inu, Kouta was 3 keer haarzelf en wou hier zeker geen ruzie mee hebben. Ze bestudeerde de hond eens goed, Dit zou een goede roedelleider kunnen zijn, groot, breed, snel, ze geloofde er wel in dat hij een goede toekomst zou krijgen, Ze knikte even naar hem. Toen Twinkel zo zat zag ze ineens een klein wit konijntje voorbij schieten, het beestje schoot als een speer zijn hol in. Twinkel kreeg een bal van sneeuw op haar kop, dat was waarschijnlijk van de tak boven haar hoofd gevallen. Ze zat tenslotte onder een grote boom. Twinkel rilde even van de kou, het was vrij koud voor zo'n klein hondje in de sneeuw. Ze zag hoe dikke vacht Menthe had en besloot het toch maar te vragen. ''Menthe, mag ik tegen je aanliggen, ik heb het echt koud,'' Zei Twinkel waarna ze rustig naar hem toe kroop en hem een lik op zijn bek gaf.

Kouta grijnsde naar het kleine Vlinderhondje, apart ras was het. Maar toch ook wel schattig omdat ze zo klein waren. ''Ik heet Twinkel'' Zei de kleine Vlinderhond. "Aangenaam Twinkel." Zei Kouta vrolijk en ging zitten, hij staarde eerst een beetje voor zich uit. Kouta vergat dat Menthe hem net begroette. "Oh, hay," Zei hij snel, hij lette niet echt op. Kouta lette meer op de kou onder zijn poten, zijn voetkussentjes leken we bevroren ijsblokjes. ''Menthe, mag ik tegen je aanliggen, ik heb het echt koud,'' Zei Twinkel tegen Menthe en kroop op hem af en gaf hem een lik. Kouta zag de bui al hangen en stond op. Hij grijnsde een beetje terwijl hij wat stappen naar achter deed. "Ik denk dat ik er vandoor ga. Ik zie jullie nog wel.." Zei hij met een glimlach op zijn snuit. Kouta draaide zich nu helemaal om, hij had lichte verliefde gevoelens gevoeld bij Twinkel als hij het goed had, hij kon er nog altijd goed zijn, maar daar was hij niet zeker van. Met langzame passen verdween de Akita in het sneeuw landschap.

[Flutpost en Topic uit.]