Only wolf around...

-♪ Tharin ♪-

"Tharin, sta op schat." Slaperig opende de jonge wolvenpup haar oogjes, die ze snel weer dichtkneep. Het was nog vroeg, maar de mensen hadden het licht alweer aangezet en dat moest natuurlijk weer net in haar ogen schijnen. Brommend draaide ze zich om en krulde zich weer op, om weer verder te slapen. Een por hield haar tegen om weer weg te sukkelen. "Tharin,
opstaan jij," hoorde ze naast haar. Opnieuw opende ze haar ogen, en zag de hond staan. Een grote, zwarte labrador met vriendelijke bruine ogen. "Ik kom al," murmelde Tharin en kwam overeind. Ze rekte zich uit, en voelde hoe de spieren in haar rug zich een beetje verkrampten. Beetje rot geslapen waarschijnlijk. Ach, het was haar eigen schuld, moest ze maar niet op de harde houten vloer gaan liggen. Het kleed lag nota bene minder dan een meter bij haar vandaan! Nouja, niks aan te doen. Daarbij, het was nu etenstijd en als ze niet snel opstond zoals haar moeder zei was alles op voor ze ook maar een hap gehad had. Even grijnsde ze naar de labrador. Tharin wist dat ze een wolf was, dat hadden de anderen haar wel duidelijk gemaakt. Maar toch had deze hond gemerkt dat ze hoe dan ook maar een pup was, en had haar opgenomen in haar familie. Op dat moment had ze ook pups, even oud als Tharin. Alleen groeide zij iets sneller dan de hondenpups... Intussen was ze bijna even groot als haar moeder.
Er werd in de keuken gerammeld met bakjes, een teken dat het etenstijd was. Snel rende ze erop af en keek smekend op naar de mens die haar eten in handen had. De honden kregen meestal brokjes, zij kreeg meestal wat restjes van het vlees van de vorige avond. Iets waar haar broertjes en zusjes stikjaloers op waren. "Waarom mag zij mensenvoedsel en wij niet?" vroegen ze dan. Tharin snapte dat ze dat oneerlijk vonden, maar zolang het zo was, was ze blij ermee. Zelfs als het vlees taai was. Vlees was toch wel veel beter dan die hondenbrokken. Het eten werd op de grond gezet, en meteen dook ze erop. Heerlijk, de mensen hadden worstjes gegeten, een traktatie! Dat kreeg ze hoogstens één keer in de maand, omdat ze meestal helemaal op gingen. Naast haar zag ze de andere pups verlangend naar haar eten kijken. Een beetje schuldgevoel kwam in haar op, en ze gooide ze allemaal een half worstje toe.
Toen ze allemaal klaar waren pakte de vrouw acht lijnen. Drie voor de volwassen honden, vier voor de pups en één voor haar. De man, die op een stoel had gezeten terwijl zij hadden zitten eten, kwam ook overeind en pakte vier lijnen over. Aan zeven lijnen zat een halsband vast, aan de laatste een tuigje. Het tuigje was voor Tharin. Rustig ging ze zitten terwijl hij werd omgedaan bij haar, en wachtte geduldig tot de andere honden ook waren aangelijnd. Toen dat zo was, liepen ze met z'n allen naar buiten.

Tijdens het uitgaan rende ik even los met mijn moeder mee. Ik mocht los, zolang ik bij mijn moeder bleef. Dus deed ik dat maar. De vrouw wist dat ik toch niets anders zou doen. We deden onze behoefte even snel in de bosjes, tot Therèse iets verderop zag. Het was een soort groot gat midden in de grond, maar in plaats van aarde zagen we grote groene velden, grote bossen, kolkende rivieren. Hazel kwam eraan gerend, en zag hetzelfde als wij. Met haar grote hazelkleurige ogen keek ze Therèse aan. “Ga je broertjes, zusje, Will en Bianca halen,” zei onze moeder serieus. “Dit is de ingang naar Bustani, het Paradijs. Ik ga met Tharin vast vooruit.” Hazel knikte en rende snel weg, terwijl wij door de poort stapten. We kwamen uit op een groot veld, ik keek mijn ogen uit. Hier konden we veel rennen! Ik keek heel blij naar mijn moeder, maar die keek bezorgd. Toen ik omkeek, snapte ik waarom. De poort sloot zich achter ons! Will, Bianca, Fem, Hazel, Davy en Emyl waren daar nog... Ik keek op naar mijn moeder, die hoofdschuddend de poort zag verdwijnen. Even bleef het stil, tot ze zei: “Dit was niet de enige poort. Ooit zullen ze erdoor heen komen.”

Tharin zag hoe haar moeder maar bleef zitten op dezelfde plek, voor de verdwenen poort. “Ik ga wat eten vangen,” zei ze zachtjes en liep weg. Tijdens het lopen begon ze na te denken. Opeens leek zij degene te zijn die nog helder kon denken aan eten, terwijl haar moeder altijd realistisch bleef. Onder alle omstandigheden. Raar eigenlijk, alsof zij ineens de volwassene was. En dat was ze nog lang niet, ze was pas net zes maanden!
Een geur drong haar neus binnen, en twijfelend stond ze stil. Dat was de geur van een andere hond...

Winter was een ruw en koud seizoen waar je je vaak echt doorheen moest slaan. Wie niet sterk genoeg was zou niet verleven. Het paradijs bood bescherming tegen mensen en hun uitvindingen, maar niet tegen de gure winter. Gelukkig was het koudste deel van de winter nu voorbij en was het al bijna weer tijd voor de lente. Lente was een tijd van genieten en een tijd van pups. De tijd waarin alles weer ging leven en waarin de warmte terugkeerde naar aarde. Dit maakte de lente tot een geliefd seizoen bij vele honden. En hoewel Ruby een stevige vacht had tegen de kou, was ze blij dat de frisse winter eindelijk op het punt stond te vertrekken.

De teef stapte met haar tong uit haar bek over de velden. Ze had dit gebied altijd al mooi gevonden. Het uitzicht was indrukwekkend en de ruimte was heerlijk. Vooral omdat de zon hir goed haar werk kon doen. Dat de koude wind er nog waaide was een nadeel, maar met de warme zonnestralen maakte dat niet zo veel uit. Het bleef een fijne plek voor een wandeling. Het zonlicht maakte Ruby's vacht warm genoeg om de wind niet meer te voelen. Deze vacht, die langzaam aan het uitharen was, omdat haar hele lichaam zich klaar aan het maken was voor de warmere tijden. Deze vacht droeg haar geur en verraadde haar aanwezigheid.

Ruby was hier niet in het geheim gekomen en was ook niet van plan geweest zich schuil te houden. Ze was hier enkel voor de wandeling. Ze wist dat er vaak honden op de velden zaten, en had er dus ook rekening mee gehouden dat ze best een nieuwe kennis er bij kon krijgen. Maar dat werd uiteindelijk niet het geval. Ze rook een geur, een aparte geur die ze nog niet eerder geroken had. Het had iets weg van de mensenwereld waar zij zelf ook uit kwam, maar droeg toch nog ook iets.. anders.. Maar wat was het? Onbewust achtervolgde Ruby haar neus. Ze moest gewoon weten van wie deze geur was. Haar oren waren gespitst, haar blik stond op scherp en haar neus maakte de hele tijd die kleine beweging die aanduidde dat ze een geur opsnoof. En daar zag ze het wezen dan. Het leek een normale pup. Een frons verscheen op het voorhoofd van Ruby. Waarom had deze pup dan zo'n aparte geur? Ze stapte redelijk voorzichtig richting de pup. Hoe dichter bij ze kwam, hoe duidelijker het werd: dit was geen gewone pup. Toen ze eenmaal op enkele meters afstand was, wist ze het zeker. Dit was een wolvenpup! Moest ze bang zijn, of normaal doen? Het was maar een pup, die kon vast niet veel.. Betekende het iets, dat er een wolf in Bustani was? Ruby had er nog nooit eerder een gezien. "Erhm, hallo," begon ze licht twijfelend. Ze was nu al zo dicht bij dat de pup haar toch wel had opgemerkt. Geen reden om te doen alsof zij de pup niet gezien had. "Wat doet zo'n kleine pup als jij in deze grote wereld, in haar eentje?"