Dead or alive?

Voor het paradijs

Zo gebruikte zij haar neus om de bekende geur te volgen. Ze was niet gefocust, haar gedachtes waren bij de herinnering aan haar broer. Ze voelde dat hij dichtbij was maar haar ogen leken haar te bedriegen want ze zag hem nergens. De geur van haar broer werd vager en ze begon te rennen. Haar poten wisten niet hoe snel ze moesten gehoorzamen en brachten haar over liggende boomstammen en door het gras van het veld waar ooit hun hol was. Plots struikelde ze en belandde ze met haar neus vlak voor hun ouderlijk thuis. De geur was hier zo sterk dat ze dacht hem in de ogen te kijken. Toen ze verwachtingsvol haar kop door de nu te kleine opening stak zag ze alleen stro en aarde. Maar hij was hier geweest! Ze rook dat hij hier net was geweest. Hij kon niet ver weg zijn!

'Beloof me dat jullie goed voor elkaar zorgen' de vertrouwde stem van hun moeder sprak hen geruststellend toe. Maar de onrust was te ruiken. Wat was er gaande in de stad? 'Beloof het me' Dicha knikte en kreeg een lik over haar kop. Daarna zette hun moeder hem in het hol en sloot ze de ingang af met een graspol. Van buiten klonk haar stem 'verroer jullie niet tot ik terug ben' daarna hoorden ze enkel de wind door het gras. Dicha kroop tegen haar broertje aan en deze drukte zijn snuit tegen haar nek. Buiten begon het te regenen. Samen wachtte ze. Ze wachtte tot de avond viel, tot de zon opkwam en daarna weer onder ging. 'Mama waar ben je?' fluisterde ze wanhopig. Een traan rolde over haar snuit 'Ik heb honger' haar broertje keek haar hulpeloos aan. Ze hadden geen andere keus dan het hol verlaten en iets te eten en te drinken zoeken.

Dicha trok haar kop uit het hol en rende verder over de velden. Maar zijn geur werd zwakker, alsof hij harder rende dan mogelijk was. Was hij in gevaar? Ze raakte in paniek toen ze zijn geur kwijt was en begon doelloos rond te lopen tot ze bij de rivier kwam. Het heldere water stroomde zoals altijd op een rustige gang voorbij zonder. Ze keek naar haar wazige spiegelbeeld. Wat moest ze nu zonder hem? Ze kneep haar ogen een beetje samen en keek voorbij haar spiegelbeeld. De bodem was niet te zien.

De rode gloed aan de horizon vertelde hen niet dat het ochtend was: De zon scheen met haar laatste zwakke stralen op hun rug terwijl ze met hun neus richting de gloed wezen. De wind woei een vreemde, onbekende en angstaanjagende geur naar hen toe. Het was een geur die je instinkt je poten deed overnemen, je neus deed prikken en je ogen deed tranen. 'brand' zei haar broertje plots. Nu zag ook Dicha hoe de naderende vlammen naar de sterren hapte en de hemel oranje deed gloeien. Ze begonnen naar de rivier te rennen, wetend dat water hen veilig stelde tegen brand. Hun korte pootjes maakte dat het vuur op hen in begon te lopen. De wind blies de verstikkende rook al om hen heen. Plots was er water voor hen. Samen sprongen ze in het koude water en probeerden naar de overkant te zwammen. De stroom was hen te sterk en ze werden stroomafwaarts gedreven. Dit was hun redding geweest.

Toen ze zich weer op haar spiegelbeeld richtte zag ze een grotere silhouet over de hare buigen. Geschrokken keek ze om, ze was te laat: De beer hief zijn poot en sloeg haar het water in.
Ze keek naar de zilveren vlek boven haar, de zon. Ze werd kleiner, ze zonk. Dieper en dieper, het werd donker. Drie grote schrammen op haar rug kleurden het water rood. Ze zag haren en luchtbellen omhoog drijver. Dreef ze mee op de stroom? Ze wist alleen dat ze zonk en dit het einde zou zijn. Haar broer zou ze niet meer vinden, en hij zou haar waarschijnlijk ook nooit meer vinden. De laatste lucht verliet haar longen en verdween in de vorm van luchtbellen richting de oppervlakte. Dicha opende haar kaken om naar lucht te happen en haar longen vulden zich met koel water. Het voelde vreemd genoeg... zorgeloos.

Ze kroop uit het water en legde haar broertje op de kant. Ze hoestte water op en hapte als een vis op het droge naar lucht waarna ze zich op de kiezels liet vallen. Haar broertje hoestte ook water op en opende daarna zijn ogen. 'Dicha, we hebbe het gehaald' Dicha keerde haar kop van hem weg en krulde zich rillend op. Tranen stroomden over haar natte wangen 'Mama... Is dood' bracht ze snikkend uit. Haar lichaam schokte van het huilen maar ze stond toch op. Alsof ze niets anders had om haar verdriet mee te kunnen uiten gooide ze haar kop in haar nek en jankte ze naar de lucht en de maan. Om haar moeder en het verlies. Het was niet zoals haar verre voorvaderen deden maar iets tussen blaffen en het melodieuze gehuil van wolven in. Haar broertje keek verbaasd naar haar op, te geschrokken van het besef om iets te doen.

Ze hoestte en haalde diep adem. Al het water was weg en alles was wit. Was dit de hemel? Het voelde als verraad, ze liet haar broer zomaar achter! Zonder hem enig idee te geven van wat er gebeurt was. Ze stond op en zakte plots door de grond heen. De wind blies hard door haar vacht en ze voelde zich op een vreemd soort manier gewichtloos. Ze had zich nog nooit zo gevoeld. Toen ze merkte dat de grond nog niet erg dichtbij was probeerde ze zich in de lucht om te draaien zodat ze als een kat op haar poten zou belanden. Dicha wist dat als ze de grond zou raken ze dood zou zijn. Hoe vaak zou ze die dag nog sterven? Ze voelde een doffe klap en een hoop kou. Daarna begon alles te tollen. In een ongelijk ritme raakte ze een vreemd zachte e koude ondergrond. Het leek een eeuwigheid te duren voor ze dacht langzamer te gaan. Ze wentelde in de lucht en strekte zich ut zodat de volgende klap werd opgevangen. De kracht van het neerkomen maakte dat ze gedwongen werd een sprong te maken. Met grote sprongen rende ze naar beneden. Zou ze wel naar beneden rennen? Ze herkende boven of onder niet: Alles was wit, zacht en koud. De sprongen namen af en eindelijk kreeg ze weer controle. Met haar poten naar voren gestoken begon ze met afremmen tot ze uiteindelijk stilstond. Hijgend keek ze omhoog, de lucht was ijsblauw als het water van de rivier. Was dit een soort parallel universum? Was het... de dood?

'Dicha, wat denk jij dat er na de dood is?' haar broertje keek haar vragend aan. Dicha glimlachte waterig, zijn vraag herinnerde haar aan hun moeder. Ze miste haar zo... 'Ik denk dat je, als je dood bent je iedereen die je liefhad en zijn doodgegaan terugziet en je alles uit je vorige leven langzaam vergeet terwijl je in en soort perfecte wereld leeft' zei ze na een korte stilte. Haar broertje keek naar de lucht en glimlachte 'Ik denk dat je terugkeert als vlinder om iedereen die je kende voor een laatste maal gedag te zeggen. Daarna ga je naar een nieuw leven in een onbekende wereld'

0.25 uur in het paradijs

Ben ik een vlinder? Is dit de onbekende wereld? Plots begon ze te roepen: "Mam? Ik ben het! Mam?!" haar stem galmde over het landschap en tranen begon over haar wangen te biggelen "Iemand?! HELP? Alsjeblieft... ". Dicha tuurde naar waar ze dacht dat de horizon was. Dit was moeilijk te onderscheiden: Het wit vloeide hel gelijkmatig over naar blauw. Er was geen scherpe streep aan het einde. Dicha keek naar haar poten die verdwenen onder het koude witte. Was dit... Sneeuw? Voorzichtig bracht ze haar kop omlaag en likte ze aan het wit. Het spul smolt om tot water in haar warme bek. Het was sneeuw en dat betekende dat ze misschien niet dood was! Ze begon naar beneden te lopen. Uren verstreken en de nacht leek maar niet te komen. Haar zicht verminderde en uiteindelijk zag ze niets meer. Toch gaf ze niet op, blindelings liep ze verder terwijl ze probeerde te begrijpen wat er gebeurd was. Het enige wat ze op dit moment zeker wist was dat ze sneeuwblind was en hoogstwaarschijnlijk nog steeds een hond. Ze stootte haar poot egen iets hard. Omdat haar poten verkleumd van de kou waren deed dit zo veel pijn dat ze gromde en jankte. Ze trok haar poot op en bleef staan wachten tot de tintelende pijn wegtrok. Het verminderde na een tijdje wel maar in tuil daarvoor kreeg ze het erg koud. Omdat ze niet bewoog en een korte vacht had rilde ze al snel en dwong ze zichzelf door te lopen. De grond was nu hard en hobbelig en omdat ze blind als een pasgeboren pup was stapte continue in gaten en stootte ze haar poten vaak. Dit was absoluut geen sneeuw meer, waarschijnlijk waren het rotsen. Toen ze uiteindelijk weer op vlak terrein stond bloedde haar poten en voetkussentjes van de scherpe stenen waar ze op was gaan staan en van het vele stoten. Heel voorzichtig ging ze op de koude ondergrond zitten waarna ze haar poten begon te likken tot ze vermoedde dat het bloedden gestopt was. Daarna liep ze verder, iedere stap deed pijn door haar kapotte voetkussentjes. Ze zette stroef door. Gewoonlijk gaf ze niet snel op en nu deed ze dat dus ook niet, ookal wist ze niet of ze dood of levend was.

4.40 uur in het paradijs

Misschien dat de avond was gevallen want het was weer kouder geworden, bovendien werd ze erg moe na al het lopen. Alles deed pijn en ze had geen idee of ze rondjes liep of niet. Meerdere keren had ze zeker geweten dat ze honden had horen blaffen. Ze had dan terug geroepen maar iedere keer dat ze dan geen antwoord kreeg begon ze sterker te vermoeden dat ze waanbeelden zag of hoorde. Ze had zelf een keer gedacht het jodelen van een Basenji te horen. Haar pas werd steeds trager en uiteindelijk werd de vermoeidheid zó groot dat ze neerviel en haar ogen sloot. Als ze in zou slapen zou ze van de kou sterven. Misschien dat ze dan weer een vreemde situatie terecht kwam. Ze was tenslotte al twee keer dood gegaan. Ze ging het op een rijtje zetten: Op zoek naar je broer, aangevallen door een beer-
Alsof er een vuurtje aanging kreeg ze een idee. Moeizaam ging ze zitten en boog ze met haar neus naar haar flank. Ze ging met haar tong over haar vacht en merkte dat er sneeuw en ijs op lag. Ze was te moe om het eraf te schudden dus bleef ze eroverheen ademen tot het gesmolten was. Daarna probeerde ze het nog eens. Ze voelde geen vacht maar de rafelige structuur van littekenweefsel. Dat was dus in ieder geval echt gebeurt maar het was alsof het oude wonden waren… Ze ging weer normaal liggen en dacht verder:
Aangevallen door een beer, verdronken of weggezonken en daarna gevallen vanaf een mogelijk grote hoogte.
Ze kon zich niet herinneren dat ze uit het water gekropen was of dat ze haar bloedende wonden had verzorgt na de berenaanval. Er was hier iets heel vreemds aan de hand… Ze zuchtte en zag plots een verschil van licht. Al was het slechts in zwart-wit en kon ze niet zien wat het was maar dacht dat het haar zwarte neus was. Haar zicht kwam dus langzaam terug! Dit gaf haar weer wat hoop, genoeg om haar de kracht te geven om weer op te staan ondanks haar pijnlijke poten en gewrichten. Met nieuwe hoop volgde ze de donkere vlek in het midden van haar zicht zonder haar kop te bewegen. In de tijd daarna kreeg ze meer zicht. Ze zag niet alleen langwerpige blokken op haar weg maar zag ook hun kleur. Ze vermoedde dat het bomen waren. De grond werd ook langzaam weer zichtbaar mar het groen aan de bomen bleef weg. Ze dacht dat het winter was vanwege de kou, ondanks dat het herfst was toen ze op zoek was naar haar broer.

5.35 uur in het paradijs

Ze kon weer zien en was met haar laatste kracht op zoek naar een plek om te slapen. Waar ze ook was, het was warmer hier dan waar ze vandaan kwam. Er lag niet langer sneeuw onder haar poten en geen ijzel op haar vacht. Gekneusd en gewond zag ze een soort hol. Het rook onbewoond dus sleepte ze zichzelf naar binnen en viel ze neer. Onmiddellijk viel ze in slaap, dit keer zonder te vrezen voor de onderkoelingsdood.