BBRPG

Rond 1400 waren de heksenjachten in Frankrijk verschrikkelijk. Iedereen die ook maar een beetje kennis had van kruiden werd als heks terechtgesteld en vele onschuldige mensen belandden op de brandstapel. Hoewel tovenaars in staat waren een brandstapel te overleven, vluchtten velen. Sommige boerenlieden hadden namelijk niet het geduld voor een brandstapel en namen het heft in eigen handen.
Een jonge heks van zo’n 24 jaar vluchtte ook. Haar naam was Fiola en samen met drie andere tovenaars voer ze naar een onbewoond eiland in de Golfe du Lion. Helaas werden ze daar ook gevonden. Ze werden overvallen bij nacht en er was geen uitweg.

Citaat :

Het was al laat en Pièro nam de eerste wacht. We hadden dekens tevoorschijn getoverd, gesommeerd uit onze vroegere huizen. Ik kroop diep weg in mijn geiten wollen sprei om me te beschermen tegen de gure wind die de zee aandroeg. Al gauw zakte ik weg, maar ik sliep onrustig. Alsof ik wist wat er ging gebeuren.
Geschreeuw wekte me. Een schreeuw van pijn en daarna van doodsangst. Ik sprong op, mijn toverstaf in mijn vuist geklemd en wierp eerst een blik op de maan. Het moest een uur of vier zijn. Daarna zag ik onze overvallers. Een dozijn gespierde mannen, boeren van het vaste land. Ze waren ons gevolgd. Pièro lag op de grond, uit zijn hoofd stroomde donker vocht en ik besefte dat hij niet meer te redden was. Hyrius sneuvelde ook, zijn toverstok was afgepakt en in stukjes gebroken en de frêle man, die zijn gehele leven alleen maar planten had bestudeerd, werd gedood alsof hij een moordenaar was. Dat was het moment dat de mannen mij in het oog kregen. Wild keek ik om me heen, op zoek naar Kaná, maar ze was nergens te bekennen. Zes mannen kwamen grommend en schreeuwend op me afrennen. Ik bleef niet staan om naar hun verwensingen te luisteren, maar draaide me om en spurtte weg.

Ik was altijd een goede renner geweest. Dat hielp me die nacht, samen met het feit dat ik als lenige dame veel sneller over de boomstammen en rotsblokken kon klimmen dan de mannen die mij achtervolgden. Alleen waren zij met meer. Twee mannen stormden door de bossen om me in mijn flank aan te vallen. Als in een reflex zwiepte ik mijn toverstaf hun kant op en de twee werden weggesmeten alsof ze door een onzichtbare hand werden weggeslagen. Ik wilde ze niet doden, ik wilde enkel zelf niet sterven.
In mijn paniek had ik niet opgelet waar ik heen rende en tot mijn grote schrik eindigde mijn vlucht bij de bergen. Daar stond ik dan, met mijn rug tegen het koude steen van de wand achter me en een half dozijn woedende mannen voor me. Ik slikte, zweet parelde langs mijn voorhoofd en liep langs mijn slaap mijn nek in. Ik voelde hoe wijd ik mijn ogen had opengesperd, maar ik kreeg ze niet op normaal formaat. Mijn lichaam wist in wat voor situatie ik was. Als een idioot begon ik langs de rotswand te rennen, mijn handen sloegen tegen het ruwe steen en ik haalde mijn handpalmen open, maar dat kon me maar weinig schelen op dat moment. Nog net op tijd vond ik wat ik zocht, een opening.
Het was maar een smalle spleet, maar ik wist me er doorheen te persen. Ik had nu ook schaafplekken op mijn ellebogen en knieën en ze prikten vreselijk in de kille ochtendlucht. Vermoeid strompelde ik achterwaarts door de smalle kloof. De ingang was erg smal, maar de gang er achter was breed genoeg om met twee mensen naast elkaar te staan. Ik hoopte, smeekte de goden dat ze me niet zouden vinden, maar zelfs dat was me niet gegund. Ik hoorde ze roepen, één van de mannen had me naar binnen zien glippen. Een arm verscheen door de spleet, maar de boer kon zich er niet verder door persen. Ik voelde hoop, terwijl ik nog altijd achteruit liep. Met mijn handen zocht ik naar een uitgang, omdat ik mijn blik niet los durfde te scheuren van de opening. Iemand anders probeerde het, maar ook hij kon er niet door.
“Aan de kant, lompe pummels.” Snauwde een ruwe, onaangename stem. Een dunne arm kwam tevoorschijn, met vuile, knokige ellebogen en in zijn hand had hij een kort, benen mes. Zijn torso volgde en toen zijn hoofd. Diep ingevallen wangen met zwarte kraaloogjes erboven en een duivelse grijns vol rotte tanden. “Hallo daar.” Grijnsde de man vals. Ik gilde en rende weg door de kloof. Hier en daar werd het smaller, dan weer breder en plots liep het een stuk naar beneden. Ik struikelde af en toe, maar bleef op de been. Opeens bedacht ik me iets en verbluft keek ik naar het nietige stokje in mijn hand. Dat was waar ook, ik hoefde niet te rennen. Door mijn paniek was ik mijn toverkracht faliekant vergeten. Vastberaden richtte ik de staf op de rotswand. “Bombarda Maxima!” Mijn stem galmde door de stenen gang en met een knal stortten een aantal grote rotsblokken naar beneden. Ik zuchtte opgelucht en hoestte toen door al het opgewaaide stof. “Denk je dat een paar stenen mij tegen houden?” Klonk er gedempt, gevolgd door een maniakaal gelach. Rennende voetstappen weerklonken in de kloof en ik voelde al het bloed uit mijn gezicht wegtrekken. Er kwamen er nog meer aan. In paniek draaide ik me om, klaar om te rennen, toen ik plotseling zag dat ik niet alleen was.

Verbluft keek ik naar het wezen dat voor me stond. Het was een wolf, maar een mooier exemplaar dan ik ooit had gezien. Hij had wel vier verschillende tinten grijs op zijn lichaam, zijn ogen waren groot en ongelofelijk intelligent en om zijn nek hing een turquoise kleurig lint met daaraan een wit, ivoren belletje. Achter me klonken de harde geluiden van gesteente dat hardhandig verschoven werd en de woedende verwensingen van de boeren. De wolf leek echter kalm, dus werd ik het ook. Hij knipperde eenmaal met zijn lange, zwarte wimpers en draaide zich om. Hij draafde weg en zonder een moment te twijfelen rende ik achter hem aan.

Het was moeilijk rennen in het donker, iets wat ik nu pas echt merkte, omdat alle paniek uit mijn lichaam verdwenen leek. Na een paar meter stopte de kloof en verschrikt keek ik omhoog naar de donkere stenen muur. Daar kwam ik nooit overheen! De mannen zouden me hier vinden en doden! Behalve als ik terug vocht, maar ik wilde hen helemaal geen kwaad doen! De wolf maakte een zacht, kirrend geluidje en met ogen nog groot van schrik keek ik naar het magische dier. Hij zwaaide even met zijn staart, knipperde nogmaals met zijn ogen en draafde toen recht door de stenen muur. Verbluft staarde ik de wolf na. Moest ik dwars door de muur lopen? De kop van de wolf verscheen weer en hij keek me met een scheef hoofd aan. Ik kon niet laten het te vergelijken met de opgezette hoofden die ik ooit in een jagershut had gezien. Ik ademde diep in en liep met samengeknepen ogen naar voren.

Ik verwachtte het steen te voelen, dat ik mijn neus zou breken op de koude rotsen en dat de mannen me zouden uitlachen, omdat ik een illusie was gevolgd, waarna ze me zouden doden. Maar dat gebeurde niet. Ik gleed door de muur alsof deze er niet was, het voelde alsof je door een muur van trillende, hete lucht stapte. Ik keek achterom en stak mijn handen uit. Ik voelde de rotswand achter me. Het was aardedonker, enkel de ogen van de wolf lichtten azuurblauw op, dus pakte ik mijn staf en verlichtte deze. Ik liet de lichtbundel door de ruimte gaan. Ik stond nu in een ruime, stenen gang van twee meter breed en twee meter hoog. “Maar wat als ze de ingang vinden?” vroeg ik twijfelend. De wolf schudde zijn kop en het belletje aan zijn nek rinkelde. Hij liep naar me toe, raakte met zijn vochtige neus mijn toverstaf aan en wees toen met zijn snuit naar de deur. “Alleen tovenaars kunnen door de deur?” Ik wist hoe verbluft mijn stem klonk, maar ik kon er niks aan doen. De wolf ontblootte zijn tanden en ik besefte dat hij glimlachte. Ik glimlachte terug en het dier draaide zich weer om.

Hij ging me voor door de gang, nu lopend, want er was geen dreiging meer. Ik bestudeerde de gang en merkte op dat er water langs de muren liep. Deze ruimte was dus wel natuurlijk gevormd. Maar hoe die geheime deur daar was gekomen.. Ruim een kwartier volgde ik de ritmisch op en neer deinende staart, volgde de gang die af en toe een scherpe bocht maakte, maar nergens aftakte. Opeens verdween de wolf weer door een muur en nu volgde ik zonder te aarzelen.
Ik stapte door het gordijn van hete lucht en stond plots in een enorme vallei. Beneden, ik stond op een plateau zo’n vijftien meter boven de grond, was een groot grasland met aan de rechterkant een groot bos. De vallei was een ovaal, waarschijnlijk meer dan een kilometer lang en zo’n 700 meter breed. Alles werd omgeven door hoge rotswanden die aan de linkerkant zo steil waren dat je ze niet kon beklimmen. De rechterzijde, bij de bossen, was wat toegankelijker, maar ook daar liep je op den duur dood tegen de rotswanden. Een smalle beek slingerde zich door de bergen en stortte zich diep in het bos naar de diepte. Het water liep in een kleine rivier door de vallei, waardoor er tegenover de plek waar ik stond een meer was gevormd. Ik voelde hoe mijn mond open hing en klapte deze snel dicht. Ik keek naar de lucht die langzaam rood kleurde. De zon kwam op, het was een nieuwe dag en de start van een nieuw leven.

Zo vond Fiola de plek waar Beauxbatons nu staat. Ze berichtte haar vrienden op het vasteland en leidde hen naar de vallei. Veel heksen en tovenaars vonden hun toevlucht bij Fiola, die de plek voor iedereen geheim hield. Zelfs degenen die er kwamen wonen werden door Fiola geblindeerd naar de vallei gevoerd.
Toen er steeds meer kinderen kwamen begon Fiola ze te onderwijzen, samen met een paar anderen uit de groep. De vrouw merkte dat ze dit wilde behouden, zelfs wanneer heksen en tovenaars veilig in de Dreuzelwereld konden leven. Ze wilde dat dit een veilige plek voor hen zou zijn om onderwezen te worden over de magie. Onder de vluchtelingen had ze een geliefde gevonden en samen met hem gaf ze haar wilde idee een vaste vorm. Ze noemde de school Beauxbatons.

Jaren bouwden ze, samen met alle anderen die in de vallei woonden, aan het kasteel. Toen Fiola stierf namen haar kinderen het over. Alleen zij wisten de geheime toegang tot deze plek. Toen er bericht kwam dat de gemoederen op het vasteland waren bedaard wilden vele terug naar het vasteland. Geblindeerd werden ze terug geleid en werd het hen verboden over de plek te praten. Enkelen bleven en samen voltooiden ze de bouw van het kasteel.

Fiola’s zoons begonnen te zoeken naar leerlingen, vertelden enkel de Franse tovenaarsgezinnen over de school en leidden uiteindelijk een groep van zo’n 50 kinderen naar het eiland. De drie zoons loodsten de kinderen door de tunnel en kwamen uiteindelijk bij het kasteel. De avond was gevallen, het had lang geduurd om zo’n grote groep veilig te vervoeren, maar nog voor ze het kasteel binnen konden gaan, gebeurde er iets wonderlijks.

Citaat :

Een licht, tingelend geluid vulde de avondlucht. Gèrome keek met samengeknepen ogen naar het duister en zag twee azuurblauwe lichtjes op hen afkomen. Een prachtige wolf kwam tevoorschijn uit het duister, het getingel was afkomstig van een witte, ivoren bel om zijn nek.
Gèrome was de oudste van de drie broers en zijn moeder had hem ooit het verhaal verteld over deze wolf. Snel stelde de jongeman iedereen op in een lange rij en de wolf liep op de voorste jongen af. Die wilde weg stappen, maar Gèrome hield hem tegen. De wolf keek de jongen een moment aan, schudde zijn kop en de bel om zijn nek tingelde. De bel veranderde van kleur en straalde een saffierblauwe kleur uit. De jongen stapte opzij en de wolf deed hetzelfde bij het volgende kind.

De bel kreeg drie kleuren, stralend blauw, fonkelend oranje en diep groen. Gèrome merkte dat de kinderen in de drie groepen veel op elkaar leken qua karakter en het al snel met elkaar konden vinden. Zijn theorie was dat de wolf in hun ziel kon kijken, hun diepste binnen. Zo wist hij hoe ze werkelijk in elkaar staken, ook al deden ze zich anders voor.
Tot slot draafde de wolf naar drie volwassen en gaf hen elk een kleur. Het dier stopte voor Gèrome, keek hem een ogenblik veelbetekenend aan en schudde zijn kop. De bel straalde fel blauw en de man begreep dat zij de begeleiders waren van hun groep. De wolf verdween weer, maar Gèrome wist dat hij zou wederkeren wanneer hij nodig was. Hij schonk hem de naam Luma, een samenvoeging van Lupo Magia, wat magische wolf betekende.

Gèrome gaf de groepen een naam, elk gebaseerd op hun karakter:

* Blauw – Altier (Fier)

* Groen – Rusé (Listig)

* Oranje - Gâteau (Vrijgevig)

En zo is het altijd gebleven. Nieuwe kinderen werden naar Beauxbatons gebracht, de wolf deelde hen in en ze konden in een veilige omgeving hun gaven leren beheersen.